Geen hits, weinig uiterlijk vertoon, een anonieme plek op de festivals…: Spoon is zo’n band die je makkelijk over het hoofd ziet. Hot Thoughts is al je negende kans om gerechtigheid te laten geschieden. Mis ze niet, want de Texanen parfumeren hun groovy indierock deze keer met disco, psychedelica en fluokleurige synths, waardoor ze dansbaarder en bezwerender klinken dan ooit.
Al meer dan 2 decennia is Spoon geen behaagzieke, opdringerige of opzichtig naar commercieel succes hunkerende band, maar wel een griezelig consistente. Met de rauwe bluesstem van Britt Daniel, retestrakke drums en puntig, scherp gitaarwerk als rode draden heeft het vijftal uit Austin een verslavend oeuvre bij elkaar geweven dat de meeste bands nederig het hoofd doet buigen. Populariteit bij het grote publiek leverde Spoon dat niet op, maar wel veel loftrompetgeschal van de critici, een schare hondstrouwe fans en vooral een karrenvracht steengoede songs. Nummers die knipogen naar de tijdloze popmelodieën van The Beatles, de blues van The Rolling Stones en de dwarse rock van Guided By Voices, maar tezelfdertijd stevig in het hier en het nu staan. Dat bewezen ze al met het directe, catchy They Want My Soul uit 2014, maar nog meer met Hot Thoughts, hun eerste plaat bij Matador sinds hun debuut Telephono uit 1996.
Want die terugkeer naar het oude nest betekent allerminst dat Spoon zijn vroegere sound herkauwt. Wel integendeel, zelden verschoot de band harder van muzikale schutkleur als op dit album. Het eerste bewijsstuk is het onweerstaanbare titelnummer en opener van de plaat. Een song met de strakke groove van hun klassieker van “I Turn My Camera On”, maar dan met een eb en vloed van zoemende synths. Die eisen trouwens de hele plaat lang een hoofdrol op. “WhisperI’lllistentohearit” gaat nog een stapje verder met een synthloop à la Kraftwerk en echoënde geluidseffecten. Even klinkt Spoon zelfs als Hot Chip die stevig aan de paddo’s hebben gezeten, tot een weerbarstige gitaar en pompende drums het nummer weer richting vertrouwder terrein gidsen. Zo jongleert de band eigenlijk in elke song met oude en nieuwe elementen. Met strak, funky gitaarwerk en roesopwekkende texturen.
Voor die nieuwe sound ging Spoon te rade bij Dave Fridmann, een producer die bands graag uit hun comfortzone haalt en hen een andere richting uit stuwt. Denk maar aan Sleater-Kinney ten tijde van The Woods of zo goed als elke plaat van The Flaming Lips. Dat resulteert in de synthfunk vol bizarre bleepjes van “First Caress” of de ingetogen, psychedelische jam “Pink Up”. Spoon slaat z’n tentakels duidelijk uit naar disco, elektro en funk en schurkt zich ongegeneerd aan tegen Prince, LCD Soundsystem en zelfs Grace Jones.
Enkel in het ironisch getitelde “Shotgun” levert die experimenteerdrift een losse flodder op. Of ligt het aan ons dat die intro bij elke luisterbeurt meer en meer aan “I Was Made For Lovin’ You” van KISS doet denken? Gelukkig herpakt de band zich meteen in afsluiter “Us”. Deze keer geen verwijzing naar foute glamrock, maar een koortsdroom tussen jazz en neo-klassiek die uitwaaiert richting de late Talk Talk of de laatste plaat van These New Puritans.
Hot Thoughts is wellicht de meest gedurfde, sexy en broeierige plaat uit het oeuvre van Spoon, een album in de schemerzone tussen dromen en dansen. Na een carrière van meer dan 20 jaar en 8 platen verkent de groep gloednieuw terrein, maar blijft ze toch ook als zichzelf klinken. En alweer is daar die griezelige consistentie. Enkel op dat vlak is Spoon voorspelbaar.
