De moeilijkste momenten uit het leven leveren soms enorm schone platen op. Bij Ian Clement is dat in elk geval een feit. Zes jaar na zijn eerste, schromelijk onderschatte soloplaat heeft de frontman van rockband Wallace Vanborn weer een prachtalbum uitgebracht.
Selah Sue was een drietal jaar geleden openhartig over haar depressie. Kevin Imbrechts (Illuminine) kwam vorig jaar uit voor zijn angststoornis. Ook de zanger-gitarist van Wallace Vanborn is open over zijn mentale problemen. Tijdens de opnames van Wallace Vanborns recentste plaat The Orb We Absorb (2014) in het Californische Joshua Tree kreeg hij zijn eerste psychose. Wellicht hadden het verlies van familieleden en een liefdesbreuk daarmee te maken. Zo werd zijn tweede soloplaat een reflectie van de daaropvolgende psychiatrische opnames.
Producer van dienst was niet van de minste: René Tinner, een veteraan uit de entourage van krautrocklegende Can, die ook al met Lou Reed en George Harrison samenwerkte. Hij verdient samen met drummer Karel De Backer, bassist Philippe De Vuyst, gitarist Maarten Flamand (The Antler King), pianist Senne Guns en Koen Gisen alle lof voor het hartverwarmende geluid van See Me In Synchronicity.
Muzikaal gezien is deze plaat in vergelijking met Drawing Daggers bij momenten nog ingetogener. Zo is het goudeerlijke “Hardly”, dat gaat over opgroeien en het kind in jezelf noodgewongen achterlaten. Het was een eerste straffe voorbode die de verwachtingen voor de rest van het album de hoogte deed ingaan. Hetzelfde geldt voor “For A Rose”, het tweede nummer dat meteen naar de keel grijpt.
De thema’s worden er niet vrolijker op. “Some Would Say” gaat bijvoorbeeld over hoe het noodlot kan toeslaan; in Clements geval de dag waarop hij zijn vader dood aantrof. “Sidewinder”, waarin isolatie en eenzaamheid centraal staan, valt op door de stem die tot uitbarsting komt alsook, zoals op de hele plaat, het rijke gitaarspel.
Maar het is niet al tristesse wat de klok slaat. “Dance Like Love” lijkt al wat meer levenslust uit te stralen. Dat gevoel wordt perfect weergegeven door de scheurende gitaren, speelse keys en geweldig groovende baslijn. Het nummer behoort tot de beste songs die Clement en zijn muzikanten al maakten. Ook de psychedelische afsluiter “Turtle & Crow” wijkt ietwat af van de rest van de nummers, maar toch horen we opnieuw een donker en melancholisch geluid.
See Me In Synchronicity is een samenhangende, bijzonder warme plaat die voor Clement zelf een therapeutisch effect moet hebben gehad. Wie zich graag in de tristesse van Mark Lanegan en consorten laat wegzinken, zou dit album moeten aanschaffen. Samen met Te Gek?! gaat Clement trouwens op pad om de taboes rond mentale problemen te doorbreken. Een reden te meer dus om de muziek van deze straffe artiesten al uw aandacht te geven.
