De beste livealbums weten de sfeer van een optreden perfect te vatten. Een gevierd performer zijn is echter geen garantie op succes. Hoe Jason Isbell ervaart dat het geheel soms iets minder is dan de som der delen.
Southeastern uit 2013 was het keerpunt in de carrière van Jason Isbell. Van 2001 tot 2007 maakte hij deel uit van de southern rockband Drive-By Truckers, waar hij een rol had die vergelijkbaar was met die van George Harrison bij The Beatles. Die van de getalenteerde songschrijver die maar een of twee nummers per plaat mocht aanbrengen, omdat hij de pech had in een band te zitten met twee andere geweldige songschrijvers, in zijn geval Patterson Hood en Mike Cooley. Nochtans zijn een aantal van de nummers die Isbell toen schreef uitgegroeid tot ware klassiekers van de Drive-By Truckers, zoals “Decoration Day” of “Outfit”. In 2007 zorgde zijn drank- en drugsverslaving er echter voor dat hij uit de band gezet werd.
Zijn eerste soloplaten toonden tekenen van zijn klasse, maar het was pas nadat hij afkickte van zijn alcoholverslaving dat hij doorbrak op zowel artistiek als — vooral in zijn thuisland dan — commercieel vlak. De drie albums die hij daarna uitbracht behoren tot het beste wat er dit decennium verschenen is. Het donkere Southeastern was de afrekening met zijn verleden, Something More Than Free had de veel optimistischere inborst van de jonge-vader-in-spe. Vorig jaar verscheen The Nashville Sound dat gekenmerkt werd door een rijker groepsgeluid.
Het was geen toeval dat zijn begeleidingsband The 400 Unit op dat album terug expliciet vermeld werd, hoewel dezelfde muzikanten ook op de twee voorgaande albums meespeelden. The 400 Unit is voor Isbell immers wat The E Street Band voor Bruce Springsteen is. Een groep muzikanten met wie hij een verleden heeft. Allen hebben ze een band met de muziekscene van Muscle Shoals in Alabama. Onder andere Aretha Franklin, Otis Redding, Bob Dylan en The Rolling Stones namen muziek op in de legendarische opnamestudio’s van de kleine stad in het noorden van Alabama. Isbell zelf groeide op een boogscheut ervandaan op.
Live From The Ryman is het resultaat van zes optredens die Isbell vorig jaar in de Ryman, de legendarische tempel van countrymuziek in Nashville, gaf. Uit die optredens selecteerde Isbell dertien nummers die allen afkomstig zijn uit zijn drie meest recente studioalbums. In dat opzicht is dit album een complementair vervolg op zijn eerdere livealbum Live From Alabama dat zijn vroegere optredens documenteerde.
Wie al eens een optreden van Isbell zag — vorig jaar in de Ancienne Belgique bijvoorbeeld — weet dat hij garant staat voor een geweldige belevenis. Maar toch slaagt dit album er niet in om de energie en de beleving van zo’n optreden helemaal weer te geven. Is het omdat het een schijnbaar willekeurige selectie aan nummers is die de flow van zo’n concert niet helemaal juist weet te capteren? Misschien was een volledig concert — met Tom Petty cover die hij toen in elk bisnummer speelde — uit de reeks een betere optie geweest dan de cherry picking die uiteindelijk dit album opleverde.
Want begrijp ons niet verkeerd. De nummers zijn stuk voor stuk sterk en de uitvoering is bezield zonder al te veel af te wijken van de gekende studioversie. Zowel de stevig rockende nummers (“Hope The High Road”, “Motel 8”) als de rustigere nummers (“Flagship”) staan ook hier als een huis. In “Last Of My Kind” is er wat meer ruimte voor het vioolspel van echtgenote Amanda Shires dan op de studioversie. Waar “Elephant” — over een aan kanker lijdende vriendin — ook na al die jaren nog steeds een emotioneel hoogtepunt is, zorgt “White Man’s World” voor een politiek statement met z’n actuele aanklacht tegen white male supremacy.
Zo lijkt Live From The Ryman dus toch vooral een hebbeding voor de doorwinterde Isbell fan te zijn. Afzonderlijk zijn de nummers best geslaagd, maar als geheel slaagt het album er toch niet in om in het rijtje van klassieke livealbums te komen. Maar neem het van ons aan, als u echt wilt zien tot wat Isbell op een podium in staat is, kan u maar beter afzakken naar zijn concert de volgende keer dat hij België aandoet.