“Songs of life and death played for and by grown ass people”. Zo omschrijft Jason Isbell zelf zijn nieuwe collectie songs. Weathervanes is een terugkeer naar zijn oude vorm na zijn dipje op z’n vorige album.
Sinds doorbraakplaat Southeastern tien jaar geleden uitkwam, is Jason Isbell uitgegroeid tot een van de beste songwriters van zijn generatie. Een lichte ontgoocheling maakte zich van ons meester bij het beluisteren van z’n vorige album Reunions, dat net aan het begin van de pandemie uitgebracht werd. Niet dat het een zwak album was, maar Isbell had de lat zelf verdomd hoog gelegd. De nummers bleken achteraf gezien niet erg memorabel te zijn, en ook zijn teksten misten de scherpte die we van hem gewoon zijn. Mogelijk had dit alles te maken met de huwelijksperikelen die er toen waren tussen hem en Amanda Shires, zoals die recent ook naar voren kwamen in een HBO-documentaire over de opnames van die plaat en op Shires’ eigen Take It Like A Man. Al moet er meteen gezegd worden dat Weathervanes hier in een boog omheen fietst, enkel het soulvolle “Middle Of The Morning” verwijst er zijdelings naar.
Op Weathervanes doet Isbell naar goede gewoonte weer een beroep op zijn vaste begeleidingsband The 400 Unit, maar deze keer vervangt hij zelf producer Dave Cobb – die de voorbije tien jaar op alle albums van Isbell van de partij was – achter de knoppen. Al moet je hier geen grote muzikale omwentelingen verwachten. Weathervanes is geen autobiografisch album, hoewel er hier en daar wel voor inspiratie uit het eigen leven geput wordt, of dat leven minstens als aanlooppunt dient. Isbell schildert toch vooral een portret van zijn eigen land, en dat is verre van rooskleurig. De meeste nummers schreef hij overigens op de set van Martin Scorsese’s nieuwe film Killers Of The Flower Moon, waarin Isbell een bijrol speelt.
Of het nu gaat over de opiatencrisis die de VS teistert (“King Of Oklahoma”), de schietpartij op een school in Uvalde (“Save The World”), of mentale gezondheid (“Death Wish”), steeds weet Isbell met soms een paar eenvoudige zinnen een heel verhaal te vertellen. “White Beretta” gaat over abortus, maar evengoed over het schuldgevoel van een man die zijn vriendin er alleen een liet ondergaan. Op “Cast Iron Skillet” en “Volunteer” probeert Isbell de geest van de Deep South – hij is zelf afkomstig uit Alabama – te vatten. Racisme, vooroordelen, de onmogelijkheid om de geboortestreek helemaal achter te laten. Zware kost, maar gelukkig zijn de nummers sterk genoeg om die zware last te torsen.
Al mag het af en toe wat luchtiger. Het ingetogen “Strawberry Woman” is een pakkende ode aan die liefde en op “Vestavia Hills” blikt een crewlid op diens laatste werkdag terug. Maar het hoogtepunt van het album is ongetwijfeld “When We Were Close”, een stevig rockende song die een eerbetoon is aan zijn oude makker Justin Townes Earle die in 2020 overleed aan een overdosis fentanyl. Hoewel beiden al jarenlang uit elkaar gegroeid waren, blikt Isbell terug op die oude vriendschap en vraagt zich af waarom hij zijn verslaving overleefde en Earle niet. Helemaal op het einde van het album staan er twee langere, aan Neil Young & Crazy Horse verwante nummers die als vehikel lijken te dienen om tijdens concerten loos te kunnen gaan samen met zijn makkers van de 400 Unit. Al heeft hij de nummers geen plezier gedaan door ze simpelweg na elkaar te plaatsen op het einde van het album, als waren ze een soort nagedachte.
Maar dat is detailkritiek, want met Weathervanes voegt Isbell weer een sterk album toe aan z’n oeuvre. Die dip? Die lijkt alweer verteerd te zijn. Want Isbell is nog steeds de king of Americana.
