Opgedoekt en productiever dan ooit, zo lijkt het wel: R.E.M. De band gooide bijna tien jaar geleden (ja, zo lang al!) de handdoek, waarna de stroom aan her- en andere bijzondere uitgaven op gang kwam. Wie dacht dat 2018 – pal tussen de jubilea van Automatic for the People en Monster in – een kalm jaar zou worden, is eraan voor de moeite.
De band liet zopas immers At the BBC los, mooi op tijd voor de aankomende feestdagen. Wie op z’n budget moet letten, kan terecht bij een twee schijfjes tellende compilatie. Voor de diehards, ook bekend als rock-‘n-rolls pensioenfonds, is er de versie van acht cd’s en een dvd waarop elke noot van R.E.M. te vinden is die de BBC ooit de ether ingestuurd heeft.
Dat gaat van de obligate John Peel Session – in dit geval daterend uit 1998 – waar de band in zijn meest fragiele periode te horen is, over de uitzending van een concert uit 1984 tot liveregistraties van de Monster Tour (1995), Glastonbury in ’99 en een showcase uit 2004.
Bij het beluisteren kunnen we mooi de evolutie van de groep volgen, van het ietwat rare cultsnoepje uit de vroege jaren tachtig tot de wereldband in de nineties. Om er vervolgens getuige van te zijn hoe een groep die het niet echt meer weet toch stand tracht te houden. Daarbij valt de consistente sterkte van het songmateriaal op, iets wat vanaf het einde van de vorige eeuw helaas niet meer geldt, al hoor je hoe de band dat compenseert door er live twee keer zo hard voor te gaan.
At the BBC is een koffer vol songs gebundeld in een handige verpakking, met relatief weinig kaf dat van het koren gescheiden moet worden. Natuurlijk kan je je afvragen of je “Everybody Hurts” nog niet genoeg gehoord hebt, maar daar staat tegenover dat je “Man on the Moon” hoort uitgroeien tot een anthem. Idem voor “So Fast, So Numb”, een van de onderbelichte R.E.M.-songs die hier eindelijk de kans krijgen te schitteren. Zie ook “Walk Unafraid” en “I Took Your Name”. Met vijftien studioplaten op zijn conto, had R.E.M. dan ook een oeuvre dat uitgebreid genoeg was om avond na avond een duizelingwekkende setlist uit te puren.
R.E.M. mag dit decennium dan vooral een fabriekje geworden zijn dat moet blijven draaien, voor dertigers en veertigers die ooit – mogelijk in een ander leven – de band in het hart droegen, is het bijna onmogelijk al dat lekkers links te laten liggen. Al was het maar omdat een plaat als deze het dichtste is dat een mens ooit nog bij een livemoment van R.E.M. zal komen. Hoe jammer dat is, blijkt bij zowat elke song die op volle kracht voorbijkomt.
