Al is je marketingmachine nog zo snel; een gouden stem, die maakt je carrière wel. Niemand die beweert dat de hoge vlucht die George Ezra op dit moment neemt enkel en alleen toe te schrijven valt aan zijn zoetgevooisde timbre, maar het zou zinloos zijn om te beweren dat de jonge Brit niet gezegend is met een gouden strottenhoofd.
Met dat in gedachten was het ergens wat vreemd dat het een kleine vier jaar duurde voor Staying At Tamara’s op de wereld werd gezet. Een dijk van een album is het niet geworden, eerder een degelijk geheel van eenvoudige popnummers die perfect aansluiten bij het komen en gaan van maartse buien en aprilse grillen. Opener “Pretty Shining People” is meteen een van de hoogtepunten van het album. Het nummer opent haast bewust voorzichtig met een strofe waarin je voelt dat Ezra opbouwt naar een refrein dat meteen spijkers met koppen slaat: getemperd en toch opzwepend, dansbaar en verslavend meezingbaar. “Don’t Matter Now” bouwt verder op de inherente vrolijkheid die in het eerste nummer vervat zit. De blazers doorheen het nummer versterken het gevoel van die eerste zonnestralen die het album je in gedachten doet oproepen. Voor complexe thema’s en grootse arrangementen moet je duidelijk niet bij George Ezra zijn.
Staying At Tamara’s doet dan ook niet meer of niet minder dan verdergaan met de rode draad die Ezra met Wanted On Voyage doorheen Europa volgde. Nu vrolijk en voldaan, dan weer melancholisch en neerslachtig. “Hold My Girl” en “Sugarcoat” drukken die tweeledigheid misschien nog het beste uit. Vanaf het midden van het album lijkt Ezra zich wat te verliezen in goedkope popslogans. In dat opzicht is “All My Love” een absoluut dieptepunt: omschrijvingen die het nummer afschilderen als ongeïnspireerde muzak waarbij de mosterd gehaald werd bij Ed Sheeran zijn niet overdreven.
Aandachtige luisteraars zullen beweren dat Ezra het meest weet te boeien wanneer hij niet krampachtig een ander probeert te zijn. Ondanks verschillende positieve noten is er geen grote songsmid aan de man verloren gegaan. Waarom de Brit in “Only Human” absoluut het tegendeel wil bewijzen, blijft een raadsel. Het feit dat Ezra in het nummer ook nog eens zijn uiterste best doet om Tom Waits te imiteren, is ronduit irritant. Toch, op dit moment lijkt de muziek van the bard from Bristol op het lijf geschreven van iedereen op zoek naar een muzikale guilty pleasure waar je je diep vanbinnen niet om hoeft te schamen. En als je de lentezon op je gezicht voelt, is dat eigenlijk alles wat je nodig hebt.
