Muziek als ritueel, als de ultieme trance, dat is waar de Amerikaan Jaime Fennelly met zijn soloproject Mind Over Mirrors naar streeft. Op zijn zesde langspeler Undying Color slaagt hij met verve in het schetsen van muzikale portalen naar andere werelden.
Met een basisinstrumentarium van harmonium en analoge synths weeft Fennelly dreunende, repetitieve klanktapijten. Doorheen de jaren is hij daar alsmaar meer gastmuzikanten bij gaan betrekken, een lijn die op Undying Color wordt verdergezet en misschien wel zijn meest vol klinkende plaat oplevert. In tegenstelling tot de Belgische harmoniumfetisjist Hellvete die solitaire, überminimalistische dronetrances construeert, zoekt Fennelly duidelijk zijn heil in het groepsgevoel. De hypnose ontstaat via het zoeken naar een gezamenlijke muzikale bezwering, via de botsing van het kosmische van zijn synths en het aardse van traditionele instrumenten.
De exuberante opener “Restore & Slip” maakt dat meteen duidelijk: een aangehouden harmoniumdrone wordt via percussie en fiddle opengebroken naar wat ongeveer het midden houdt tussen een tribale dans, een bluegrassfestijn en het minimalisme van pakweg Terry Riley. Het nummer zet de sfeer voor de rest van de plaat, maar biedt geen blauwdruk. “Gravity Wake” zet meteen daarna volop in op contemplatie en haast glaciaal voortbewegende arrangementen van hoorn en trombone, terwijl Haley Fohr (u mogelijk bekend van het magistrale Circuit Des Yeux) de outro van het nummer kaapt met haar uit de duizend herkenbare diepe altstem.
Undying Color laat doorheen zijn acht nummers zo behoorlijk wat verschillende klanklandschappen horen. Een dialoog tussen bliepende synthsequences, fiddle-arpeggio’s en vocale acrobatie in “Glossolaliac”, drones die als een pendel heen en weer wiegen in “Gray Clearer”, etherische, kosmische synthambient in “Splintering”, en ga zo maar daar. De arrangementen fungeren daarbij zelden als nadruk, maar staan steeds in functie van de specifieke sfeer die Fennelly wil opwekken, de bourdonklanken van Fennelly nu eens aandikkend, dan weer slim contrasterend.
Hoewel die trance en hypnose centraal staan in de klankvorming, is dit dus duidelijk geen klassieke droneplaat waar de luisteraar meegevoerd wordt via een lang aangehouden, traag openbloeiend geluidstapijt. Eerder biedt Mind Over Mirrors een verzameling verwante vignettes. Het gevaar om daardoor minder coherent te klinken, weet Fennelly moeiteloos te omzeilen, want Undying Color is een plaat die over de hele lijn overtuigt.
