Na een voor hun doen lange rustpauze — enkel opgeluisterd door een samenwerking met Wavves in 2015 — zijn onze favoriete rammelrockers van Cloud Nothings terug. En of we daar blij mee zijn.
Na voorgangers Attack On Memory — “recorded by Steve Albini” — en Here And Nowhere Else staat de ster van Cloud Nothings al stevig te schitteren aan het firmament van de indierock. Die nieuwe status weet de uit Cleveland afkomstige band te bevestigen met hun nieuwe album Life Without Sound. Voor de opnames trokken ze met producer John Goodmanson (vooral bekend van zijn werk met Death Cab For Cutie en Sleater-Kinney) naar het Texaanse El Paso, ver weg van eender welke alternatieve muziekscene. Was de groep op haar vorige album even herleid tot een trio, dan wordt met Chris Brown opnieuw een tweede gitarist toegevoegd. Het resultaat klinkt naar eigen zeggen gepolijster dan hun eerdere werk, al dienen we te zeggen dat dat nog steeds geen radiovriendelijke deuntjes oplevert.
De eerste dertig seconden van opener “Up To The Surface” deden weliswaar anders vermoeden. Een vrolijk dartelende pianomelodie deed ons het hart vasthouden. Maar net toen we echt begonnen te vrezen dat ze in de voetsporen van Coldplay gingen treden, werd de piano bedolven onder een dikke laag gitaren. Als er ooit voor een nummer van Cloud Nothings het adjectief “weids” uit de kast gehaald kon worden, dan is dit het wel. Daarna krijgen we de ondertussen beproefde formule, waarbij bijna zonder adempauze de ene na de andere stevige brok gitaarrock wordt geserveerd. Frontman Dylan Baldi mag er nog altijd uitzien als een sullige nerd, eenmaal een gitaar omgegord schreeuwt hij zich bij momenten als een wildeman de longen uit het tengere lijf. Als er één punt is waarop Cloud Nothings zich onderscheidt van andere alternatieve gitaarrockbands, dan is het wel in de edele kunst van het schrijven van melodieën. De songs mogen dan soms wel dichtgeplamuurd zijn door gitaren en bij momenten verschroeiende drums, van zodra het refrein eraan komt, blijkt dat steeds weer onweerstaanbaar meezingbaar te zijn.
Sterke nummers genoeg op Life Without Sound. “Internal World” begint meteen in overdrive en ontpopt zich tot een geweldige garagerocker. Ook “Darkened Rings” is zo’n song die van start gaat met een geweldige riff, waarna het tempo wordt opgedreven om uiteindelijk dicht tegen de geluidsmuur te eindigen. Het is pas halverwege het album dat de luisteraar een rustpunt gegund wordt — al is dat hier relatief — met “Enter Entirely”. Nog een ander hoogtepunt is “Modern Act” — een nummer waarin de geest van Pixies en Sugar rondhangt — waarin Dylan Baldi naar eigen zeggen voor de eerste maal zijn persoonlijke gevoelens in een songtekst neerschreef. Een nummer over vervreemding, angst en eenzaamheid (“I want a life, that’s all I need lately/I am alive but all alone”).
Dat Baldi er ook als zanger is op vooruitgegaan, bewijst hij op “Sight Unseen”: eerst klinkt hij bijna falsetto om zich tegen het einde bijna schor te schreeuwen. Slotsong “Realize My Fate” begint rustig en onheilspellend, maar ontaardt al snel in een heerlijke brok teringherrie waarin de gitaren zich laven aan een bad van feedback. Het dichtst bij het rudimentairdere geluid van hun vorige albums komen de heren op “Strange Year”, dat heerlijk rommelig begint, maar waar alle stukken langzaamaan in de goede plooi vallen wanneer de gitaren erop losbeuken en de drummer het boeltje met de moed der wanhoop bij elkaar probeert te houden.
De conclusie mag duidelijk zijn: met Life Without Sound brengt Cloud Nothings een derde voltreffer op rij uit. Het geluid van de band mag dan iets meer geëvolueerd zijn, van een radicale koerswijziging is er geen sprake. Maar wie maalt daar om als het goeie platen blijft opleveren? De wisseltrofee “favoriete rammelrockers van enola” mogen ze nog een jaartje bijhouden.
Op 12 maart treedt Cloud Nothings op in de Botanique.
