Met haar meest lawaaierige plaat tot nu toe onder de arm had Cloud Nothings het potentieel de Rotonde uit haar hengsels te spelen. Toch gebeurde dat jammer genoeg niet volledig. Al betekent dat niet dat er niet hier en daar een nagel uit het hout sprong.
De boodschap van Last Building Burning was duidelijk: Cloud Nothings zou weer scheuren na het iets gezapigere (al is dat bij CN nog altijd relatief) Life Without Sound. De band blijft het beste tegengif voor iedereen die weinig opheeft met de hausse van foute r&b, de rehabilitatie van platte pop en het omarmen van egocentrische nitwits (wij kijken naar geen enkele zelfverklaarde Jezus in het bijzonder). Cloud Nothings bestaat bij gratie van kwaadheid, complexloosheid en een down to earth attitude. Sommige kwatongen noemen hun muziek achterhaalde ninetiesnostalgie en toegegeven: er viel zondag op z’n minst één slacker met een shirt van Pavement te onderscheiden. Maar iemand moet het gitaarvuur brandend houden en ervoor zorgen dat er nog eens doorgeramd mag worden op zes snaren. Fuck de tijdsgeest.
Cloud Nothings klinkt live dan ook nog eens een pak rauwer en punk dan op plaat. Zeker in het eerste half uur van het optreden — waarin de groep er heel hun laatste plaat doorjaagde — had je nauwelijks tijd om te ademen. “On An Edge”, “Leave Him Now” en “In Shame” zetten er meteen stevig de beuk in. Toch werkte het niet helemaal: was het de matige geluidsmix, waardoor Dylan Baldi’s lijvige snauw iets te diep in de mix zat en de subtielere gitaarpartijen helemaal verdronken? Of was het gewoon té hard versterkers op elf om mee te openen voor een Belgisch zondagavondpubliek? Een publiek dat overigens heel de avond vrij tam zou blijven. Misschien dat Baldi iets meer zijn best had kunnen doen om daar verandering in te brengen. Langs de andere kant is hij daar niet de man naar. Liever blijft hij een hele avond het gezicht bedekken onder een petje en zijn lange haren, om af en toe iets half verstaanbaar te murmelen. Die nonchalance is natuurlijk deel van de charme.
Het meer dynamische ”The Echo Of The World” was een eerste echt hoogtepunt, waarin het contrast tussen de break in het midden en de rest van het nummer nog meer naar voren kwam. Daarna won het concert langzaam aan kwaliteit. De mix stond meer en meer op punt, “So Right So Clean” was nog meer doorleefd en het mantra “I wish I could believe in your dream” boorde zich nog harder in je hoofd. Het anthemachtige “Another Way Of Life” kopte de bal daarna definitief binnen. Hier toonde Baldi opnieuw hoe goed hij lawaai en melodie weet te verenigen.
”Now we will play some older songs”: zo simpel kan het soms zijn. Cloud Nothings stormde voor het tweede deel van deze zondagavond aan een rotvaart door het beste van hun vorige worpen en stortte zich terstond in lijflied “Modern Act”. Sterk toch hoe Baldi op zijn jonge leeftijd al een hoop instant herkenbare topsongs geschreven heeft. “Enter Entirely” met zijn sterke opbouw, “Now Hear In”, een knallend “Psychic Trauma” of “Stay Useless”: stuk voor stuk nummers die meeslepend en rauw tegelijk zijn. “I’m Not Part Of Me” deed het midden van de Rotonde dan toch even bescheiden kolken en tijdens “Wasted Days” — lied van een generatie — werd “ I thought I would be more than this” meegebruld door iedereen die zich wel in die cruciale zin kon herkennen (en dat waren er veel).
En toch had je nadien niet het gevoel dat de zaal kapotgespeeld was. Dat lag niet per se aan de energie op het podium — je zou de opbouw van de setlist misschien wat ongelukkig kunnen noemen, maar het getuigt ook van moed om je nieuwe plaat er eerst integraal door te rammen — maar eerder aan een combinatie van andere factoren. Het kan er weliswaar niet altijd boenk op zijn en er waren genoeg sterke momenten in het dikke uur dat Cloud Nothings nodig had om zich door zestien songs te werken. “No future/no past”, zoals Baldi zong op doorbraakplaat Attack On Memory, geldt dan toch niet voor Cloud Nothings. En ook niet voor gitaarrock. Fuck de tijdsgeest.