Anderhalf jaar geleden gaf Nederlands bekendste dan wel meest opmerkelijke (plezier)dichter-componist-artiest Drs. P (Heinz Herman Polzer) de sigaar aan Maarten (geen pijp voor deze notoire sigarenroker). De goede Drs. had zich toen al een flinke twintig jaar uit het publieke leven teruggetrokken. Zijn laatste wapenfeit betrof de cd-bundel Drs. P compilé complé, dat op acht schijfjes het oeuvre van de man compileerde.

Tot grote verbazing van de leden van de Stichting Heen en Weer (een bonte verzameling fans van Drs. P, waarvan de meeste leden ook op vriendschappelijke voet met de man stonden, en die besloten hebben zijn nagedachtenis te eren) werden 31 opnames teruggevonden. Niet minder dan twaalf nummers waren hiervan nooit eerder op cd verschenen, terwijl de andere negentien songs weliswaar gekend waren, maar niet als eenvoudig stem-pianoarrangement. Algauw bleek dat Drs. P verschillende songs, die later in allerlei gedaantes op zijn albums zouden verschijnen, voor het radioprogramma Poptater (NCRV) schreef, waar hij samen met begeleidend pianist Wim Jansens een nummer bracht dat verband hield met het thema van de week (de dierentuin, kattenkwaad, de Elfstedentocht …), en dit in het seizoen 1972-1973.

Drs. P zou aanvankelijk weigerachtig tegenover het idee gestaan hebben — wekelijks een nieuw nummer pennen blijft hoe dan ook een opgave — tot hij in contact kwam met Jansens, die als begenadigd begeleider een zodanige indruk maakte, dat hij ook zijn opgang zou maken op de albums Zingt allen mee met Drs. P en Over land en zee met Drs. P, waarmee eerder geschreven songs in een nieuw en rijker arrangement zich in het collectieve geheugen zouden dringen. Voor de ware P-fans is het dan ook smullen van deze opnames en dringen lange discussies zich op, onder het genot van een sigaar, over welke versie de beste is en of Drs. P er goed aan heeft gedaan bepaalde andere nummers geen tweede leven te geven.

Wie weinig tot niet vertrouwd is met zijn werk, zal mogelijk een vaag gevoel van herkenning voelen bij (bescheiden) hits als “Veerpont” of “Sneker Café”. Wie dan weer de uitmuntende dubbelcompilatie Drs. P compilé sur CD (1991) beluisterde, zal meerdere nummers herkennen, waaronder ‘Op eén na”, “Snekercafé’, “Kloostertuin” en “Winterdorp”. De later verschenen compilatie Tante Constance en tante Mathilde (1999) kent een andere selectie en vormde dus een mooie aanvulling, alvorens het gehele oeuvre opnieuw beschikbaar werd. Voornoemde albums zijn in verschillende opzichten dan ook een betere introductie tot het werk van Drs. P.

Of dit Retrouvé reduceert tot een curiosum voor de ware Drs. P-adept is evenwel te kort door de bocht, want ook zonder de soms spitsvondige arrangementen blijven de songs staan als een huis. Naast het eerder vermelde pianospel van Jansens blijft er de manier waarop Drs. P met zijn “antizangstem” zijn doordachte en vaak hilarische teksten weet te brengen. In die zin vormt het album net zozeer een introductie tot de wonderbaarlijke wereld van Drs. P, waar een marktaankoop kan leiden tot een revolutie, stokoud worden alleen maar een verdienste is als er geen andere bejaarde is en een café middels vergezochte verbanden alles met elkaar verbindt.

Met Retrouvé wordt postuum een mooie coda toegevoegd aan het oeuvre van een man die de Nederlandse taal een nieuwe vorm van humor meegaf en zich, ondanks zijn archaïsche manier van leven en denken (of net daardoor), tot een held van menig dwarsdenker wist te ontpoppen.