A Daan is a Daan is a Daan. Ook wanneer Daan Stuyven alle ballast overboord smijt, naar Spanje vlucht en besluit enkel “abstracte muziekjes” op te nemen, blijft het uit de duizenden herkenbaar. Het zal ongetwijfeld zegen én vloek zijn, maar op Nada pakt het alweer goed uit.
“Geen noot, geen melodie die ik al gespeeld heb.” Je hoort het Daan zeggen in De Nada de documentaire die Christina Vandekerckhove maakte in het kielzog van de zanger en bevriende fotograaf Peter De Bruyne. Het is een voornemen dat hij daar, in het hete hol van Spaans Pluto waarmaakte. Met kiezelsteentjes, een oude ploeg, een verroeste tank, zie je hem muziek maken. “Abstracte muziekjes”, indeed; solipsistisch geprul ter eigen vermaak.
Het was niet bedoeld, en moest niet tot een plaat leiden, maar onder lichte dwang van buurman-geluidstechnicus-producer Stef Vanalsenoy werd het dat dan toch. En zie: wat toen hoekig en obscuur was, kreeg nu tekst en melodie. En dus is Nada gewoon wat het is, een Daan-plaat die in het verlengde ligt van wat voorafging. Nog nét een beetje verder af van Daan-de-theatrale-zot, maar zoals single “Friends” laat horen, toch gewoon een perfect vervolg op de beweging die met Simple is ingezet.
Als dit back to basics is, dan is dat fundament ondertussen bijna opnieuw bereikt. Veroordeeld tot zichzelf, zijn computer en een opnieuw in de armen gesloten gitaar, ruikt dit soms opzichtig naar debuut Profools. Dat hoor je aan het hortende loopje in “Temptation”, de metalige klanken van “Wheel” (wel degelijk behoorlijk abstract) of het instrumentale “Fermavida”. Minder speels, dat wel, iets Sadder And Wiser. Want dat er en passant ook een en ander door te slikken valt, is ook hoorbaar. Een titel als “Damaged Goods” spreekt boekdelen, in “Wrong Heart” klinkt het onomwonden “I thought my sugared sarcasm could hide my mistakes (…) I fucked & i faked.”
Wat tussendoor is geleerd, is niet vergeten, zo hoor je in het dansantere “Seven Lives” of “Bala Perdida”. Wat nu als een knipoog klinkt, kon elf jaar geleden een B-kantje van Victory zijn. Tempus fugit; van die dingen. En dat context dus alles is. Maar verder business as usual; “Wrong Heart” kon zo dat ene nieuwe nummer op herkauwplaten Simple of The Mess zijn. Het is iets later geschreven, en dus staat het hier, een pas verder op de ingeslagen weg.
En finaal is dat wat Nada is: de logische volgende stap in het parcours dat Daan nu al achttien jaar aflegt. Een zware cliffhanger is het einde dan niet, we blijven toch alweer benieuwd naar wat volgt.
