Geef de woorden ‘so pitted’ in als zoekterm op YouTube en het eerste resultaat dat u te zien krijgt is het filmpje waarnaar dit post-punktrio uit Seattle zichzelf noemde. Het fragment spreekt boekdelen over wat we van de gelijknamige band kunnen verwachten; een jeugdige onstuimigheid zonder al te veel finesse of nuances.
De video laat een dolenthousiaste surfer zijn relaas doen over de torenhoge golven waarop hij zich zonet bevond. Uit de onnavolgbare uitstoot van bro-talk en geluidjes valt bitter weinig op te maken, behalve dat het een bijzonder spectaculaire ervaring moet geweest zijn. Los van de inhoud — of het ontbreken daarvan — werkt de zichtbare levenslust van de geïnterviewde aanstekelijk. Het compromisloze karakter wekt sympathie op en dat kan ook gezegd worden over neo , het debuut van de band So Pitted.
Opener “Cat Scratch” draait de volumeknop onmiddellijk op het maximum. Teenangst op een golf van feedbackende gitaar en bonkende drums doorspekt het nummer, waardoor de vergelijking met labelgenoten als METZ en Pissed Jeans voor de hand liggen. “Pay Attention To Me” tracht dezelfde tendens verder te zetten maar slaagt er slechts gedeeltelijk in. So Pitted blijkt nog behoorlijk groen achter de oren en hoewel ze zo nijdig mogelijk trachten te klinken, is het moeilijk om het bakvissengehalte te kortsluiten. Opgroeien deed de bandleden klaarblijkelijk pijn, maar vermoedelijk niet half zoveel als ze willen laten uitschijnen.
Het zou echter oneerlijk zijn om het woord ‘ongeloofwaardig’ te gebruiken. Wanneer met “Woe” gelijktijdig het tempo daalt en de spankracht stijgt, laat het trio een glimp zien van een aanwezige groeimarge. Een verschuiving is merkbaar in de vocalen van Nathan Rodriguez; het monotone gebrul maakt plaats voor een lijzig en meer mechanisch stemgeluid wat de diepgang ontegensprekelijk ten goede komt. Bovendien wordt er voor het eerst gehint naar schuinse popgevoeligheid.
Ook “Feed Me” vindt een goede balans tussen noise en aanstekelijkheid, toch zijn deze twee schamele hoogtepuntjes te weinig om van een must-have album te spreken. Naar het einde waden de tracks in middelmatigheid en wordt het een opgave om de aandacht erbij te houden. “Get Out Of Your Room” tracht nog een dreigende ondertoon te creëren maar dat blijkt ultiem een maat voor niks. Een refrein als “Everybody wants to hurt you/Trust nobody” is even puberaal als simplistisch en staat de invoelbaarheid voor iedereen ouder dan zestien in de weg.
neo is kortom een matige eerste poging van een groep die nog onder wat groeipijnen te lijden heeft. De gehaalde mosterd valt maar moeilijk te verbergen waardoor men zich andermaal de vraag kan stellen of er nog nood is aan meer van dit soort lo-fi brulgroepen. Maar we kunnen stellen dat So Pitted een jong publiek kan aanspreken en daardoor niet zal misstaan in het huidige Sub Pop roster. Of ze daarbinnen kunnen uitgroeien tot zwaargewichten, zal de toekomst moeten uitwijzen. neo geeft immers geen afdoend antwoord op die vraag.
