Country Feedback Club :: Into The Great Unknown

82814758

Zo’n zeven jaar na de titelloze voorganger, staat Country Feedback Club er met een nieuwe, derde plaat. Als die frequentie al suggereert dat het voor deze band niet draait om in de kijker staan en zorgvuldige marketing, dan wordt die indruk nog eens bevestigd door de songs. Ver weg van de waan van de dag blikken ze terug, staan ze stil bij het heden en lonken ze naar wat er te wachten staat. En dat klinkt vooral heel erg herkenbaar voor wie nu en dan de tijd neemt voor een spreekwoordelijke stap achteruit.

Intussen is er ook wel een en ander veranderd bij Country Feedback Club. De kern bestaat nog altijd uit songschrijver Guy Kennis en Guy Augustyns, maar de andere muzikanten uit 2008 worden hier vervangen door een competente bende onder leiding van multi-instrumentalist Pascal Deweze, die ook tekende voor de productie. Bovendien zit er met Hans De Prins (toetsen), Marc Bonne (drums) en gitaristen Sjoerd Bruil, Tim Coenen, Allan Muller en Daan Schepens heel wat goed volk aan boord, dat in uiteenlopende contexten al van zich liet horen. En dat heeft ook een impact op het groepsgeluid.

Verkeerde die titelloze voorganger nog in de wereld van de rootsmuziek, weliswaar met uitlopers naar de pop/rock, dan is het rootselement op Into The Great Unknown veel minder nadrukkelijk aanwezig. De instrumentatie is hier breder, de gelaagdheid rijker en er wordt veel gevarieerd met toetsen en stemharmonieën. Daardoor wordt vooral verwezen naar klassieke singer-songwriters, pop en rock met occasionele folk-, Americana- en psychedelische toetsen. Ergens in de zone tussen Crowded House, The World Party, Cracker, Tom Petty en Daniel Lanois heeft Country Feedback Club z’n nieuwe thuis gevonden.

Het is een stijl die Kennis & co. als gegoten zit, en het gezapige tempo van heel wat van die songs suggereert een gemoedelijke plaat op mensenmaat. Dat betekent nog niet dat het allemaal peis en vree is in Kennis-land, want de man heeft intussen de levenservaring en de leeftijd van iemand die stilaan kan beginnen terugkijken op bepaalde hoofdstukken, zijn deel verlies en verdriet heeft meegemaakt en niet onbekend is met spijt of frustratie. De manier waarop hij dat verwerkt in deze tien songs mag er zijn: onpretentieus, zonder al te veel opsmuk, eerlijk en soms zelfs ontroerend.

Het is even wennen om die toetsen te horen zoemen aan het begin van “Other People’s Lives”, maar al snel word je meegenomen door dat gestage drumritme en begint de song aan zijn wiegende wandeling, waarbij Kennis zich meteen nestelt in de rol van observator, van mensen en hun relaties. Vaak het onvermogen om tot een harmonieus evenwicht te komen. Het is een song van eenvoud, maar ook van integriteit. Net als “Blue Eyes Are Broken”, met die kalm uitgesproken vertelling over een familiegeschiedenis met ups en downs, godvrezende jaren en vroegtijdig verlies, verpakt in vocale harmonieën die herinneren aan het klassieke spul van The Byrds en tijdsgenoten Buffalo Springfield..

Meer van dat in single “Ordinary Man”, die lijkt te gaan over een manier om heelhuids door het leven te komen. Duidelijke leidraden en antwoorden zijn er niet, twijfels daarentegen. Je plooit je naar de regels, past je aan, probeert vat te krijgen op veel te veel factoren die zich niet laten sturen, om vervolgens vast te stellen dat je enkel machteloos kan toekijken. En dat in een gepast dromerige melancholie, waarin de geest van Lennon lijkt rond te waren. In “I’ve Been Told To Forget” lijkt het dan weer alsof Bryan Ferry’s versie van Lennons “Jealous Guy” van invloed was, terwijl “Be Prepared” de sporen draagt van Daniel Lanois’ producties en vocale stijl. Een opvallend, lichtjes sinister hoofdstuk.

De tweede albumhelft zet die koers verder. De songs zijn sober, maar smaakvol aangekleed. Franjeloos, maar toch opgesmukt met details die soms pas duidelijk worden na speelbeurten met een koptelefoon, zoal de percussieve geluidjes in “Who Am I”, de geslaagde zangharmonieën in “Unexpected Smile” en “All The Time In The World” en Deweze’s speels kronkelende bas in “Dia De Los Muertos”, dat een zwaarmoedig thema – een eerbetoon aan de doden – koppelt aan een eerder lichtvoetige groove. Afsluiter “Into The Great Unknown” is dan weer de voorzichtige andere kant van de medaille, de stap richting toekomst, verandering en hoop. Geen breuk, maar een vraagteken met wortels in het heden en verleden.

Wie op zoek is naar hét geluid van 2015, is bij Country Feedback Club dan ook aan het verkeerde adres. Het draait hier niet om grootse plannen en experimenten, maar de songs zijn wel een bewijs van een knap ambacht: in handen van Deweze en een stel uitstekende muzikanten krijgt Kennis’ talent de inkleding die het verdient. Het resultaat is vakmanschap met een ziel waar je ook binnen vijf of tien jaar nog naar kan luisteren. En bovendien, in onze platenkast staat Country Feedback Club al even naast Kevin Coyne. Een stuk excentrieker, maar qua gedeelde integriteit kan dat tellen, zo’n gezelschap.

7
https://www.facebook.com/countryfeedbackclub
Eigen beheer

verwant

Country Feedback Club :: Country Feedback Club

Rootsmuziek, roestmuziek. Duf en belegen, zoutloze kost voor zij...

aanraders

Eddie Chacon :: Lay Low

Thrillseekers hebben altijd al best in een grote boog...

The Veils :: Asphodels

Finn Andrews is The Veils is Finn Andrews. Zo...

Pothamus :: Abur

Pothamus: het woord alleen al klinkt als iets zwaars,...

Heartworms :: Glutton For Punishment

Ze schaafde er bijna drie jaar aan, maar haar...

Squid :: Cowards

Op hun derde album Cowards trekken de Britten van...

recent

Heather Nova :: ”Op deze plaat probeer ik mezelf te begrijpen”

Ze vergeleek zichzelf ooit met een verleidelijke sirene, en...

When the Light Breaks (Ljósbrot)

Om een goede voedingsbodem te vinden voor zijn films,...

Mogwai

17 februari 2025Ancienne Belgique, Brussel

De nieuwe plaat The Bad Fire werd nog maar...

Pothamus :: Abur

Pothamus: het woord alleen al klinkt als iets zwaars,...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in