Haar vorige album Visions (2012) maakte van Grimes een cultartieste. De alternatieve popliefhebber gaf haar prompt een mandaat om de popmuziek te hervormen. Grimes, née Claire Boucher, nam haar tijd en legt drie jaar later met Art Angels haar plan voor.
Het had nochtans veel sneller kunnen gaan, en dat was eigenlijk ook het geval. Meteen na Visions dook de Canadese immers opnieuw in de studio voor een opvolger. Maar de zangeres bleek niet tevreden over dat resultaat en kieperde de hele zwik de vuilnisbak in. Ze begon opnieuw met een propere lei. Intussen richtte ze haar pijlen op het verder veroveren van de USA, zo tekende ze bij Jay-Z’s Roc Nation en schreef ze een nummer voor Rihanna. Toen die laatste weinig interesse toonde, besloot Grimes vorig jaar zelf die track “Go” uit te brengen. Het EDM-nummer is geschreven op maat van de Amerikaanse markt en voorspelde weinig goeds voor Art Angels.
Maar opnieuw zette Boucher het publiek op het verkeerde spoor, want op Art Angels is geen plaats voor “Go”, noch voor zijn EDM-geluid. De klassieke intro “Laughing And Not Being Normal” lijkt eerder weggelopen uit Prokofievs Peter en de wolf. Net als Peter in dat sprookje toont Grimes zich op dit album ook bijzonder eigenwijs. Zo is “California” een vrolijk en luchtig popniemendalletje dat in schril contrast staat met “SCREAM”, waarop Boucher welig in het rond tiert (!) over metalgitaren (!!) terwijl ze de Taiwanese vrouwelijke rapper (!!!) Aristophanes het overige werk laat opknappen. We zijn amper drie nummers ver en al de weg kwijt. Is dit (allemaal) Grimes? Of doet de zangeres hard haar best om de aandacht af te leiden en zo haar ware gelaat te kunnen verbergen?
Held of antiheld? Grimes lijkt het niet makkelijk te hebben met haar nieuwe status en worstelt met zichzelf. Pitchfork riep “Oblivon” vorig jaar nog uit tot beste nummer van dit decennium, maar al die aandacht lijkt enkel voor meer druk gezorgd te hebben. “I’ll never be your dream girl”, zingt ze in afsluiter “Butterfly”. Muzikaal gaat de Canadese soms tekeer als een ongeleid projectiel. Ze laat veel gitaren, synths en effecten aanrukken, die even snel het nummer in- als uitrennen. Het drukke, schreeuwerige “Kill V. Maim” doet ons denken aan het Russische duo t.A.T.u., een band waar we liever niet aan herinnerd worden. Het zegt u niks meer? Houden zo! Ook “Venus Fly”, waarop Boucher de hulp krijgt van Janelle Monáe — nog zo een artieste die het moeilijk heeft met doseren — kan ons niet bekoren.
Slechts sporadisch weet Grimes de focus te behouden en krijgt ze alle parameters goed op elkaar afgesteld. Het gestripte “Easily” vormt hiervan een mooi voorbeeld en ook op “Flesh Without Blood” toont de zangeres zich bij de les. Een uptempo-nummer, maar doelgericht, waarop Grimes haar verdwaalde dromerige Lost In Translation-geluid van weleer koppelt aan popperfectie. Ook “Realiti” baadt in diezelfde sfeer. Dat nummer viste ze trouwens uit de prullenbak nadat ze beweerde dat ze toch veel betere nummers voor Art Angels geschreven had. Nu we het resultaat in zijn geheel gehoord hebben, wensen we dat toch te betwijfelen.
Je moet het Grimes wel nageven dat Art Angels een moedige plaat is, één waarop ze alles zelf inspeelde, producete en ook instond voor de albumhoes en de videoclips. Toch is het zeker niet het album geworden dat de popmuziek volledig hertekent. Daarvoor gaat Grimes te vaak in de clinch met zichzelf, of zoals ze zingt in “Easily”: “Don’t tell me with your story, cause I’ve got my own.” Het maakt van Art Angels een boeiende, maar te vaak ook een vermoeiende plaat.
Grimes stelt haar nieuwe album op 3 maart 2016 voor in de AB.
