In hun achtjarig bestaan heeft Filiamotsa verschillende vormen aangenomen; van quintet naar trio tot een psychedelisch rockduo bestaande uit drummer Anthony Laguerre en violiste Emilie Weber. Nu hebben alle leden de koppen nog eens bij elkaar gestoken om Like It Is uit de lange mouwen van hun tovenaarspij te schudden. Zij die de wanhoop reeds voorbij waren, kunnen weer gerust op beide oren slapen. Er wordt wel degelijk nog steeds interessante, alternatieve muziek gemaakt anno 2015. Van Europese bodem nog wel!
In het prille begin stond dit Franse fenomeen bekend als Filiamotsa Soufflant Rhodes met Véronique Mougin (keyboards), Antoine Arlot (saxofoon) en Essawabi Youssef (trombone) in de gelederen. Toen zij het collectief verlieten werden zij vervangen door begenadigd violist en toetsenist Philippe Orivel. Breng al dit bontgekleurd talent bij elkaar, voeg daar de ervaren vingers van gitarist Olivier Mellano en de gelooide stembanden van Jos Kleij – beter bekend als G.W. Sok, frontman van het Nederlandse The Ex – aan toe en dan heeft men alvast een beeld van hoe ambitieus dit project klinkt.
Met hun geliefkoosde instrument stevig tussen kaak en schouder geklemd, laten Weber en Orivel op elk nummer horen hoe divers en breed een viool kan klinken. “The Little Shop” komt schichtig dichterbij geslopen vanuit een donker steegje als een achterdochtige straatkat. Maar nog voor het nummer halverwege is, neemt het symfonische proporties aan en komt het in de buurt van The Cinematic Orchestra. De pizzicato in “Madsummer Midness” drijft samen met de drums het tempo op en toont de band van zijn stevigste rockkant. Met “The Bus Is Late Again” zoekt Filiamotsa dankzij de beukende gitaar van Orivel het slepende werk op en illustreert perfect hoe frustratie en ongeduld alsmaar intenser worden naarmate je langer in de pleurende regen staat te wachten op een roestbak die maar niet komt opdagen. In combinatie met de keyboards en de zanglijnen van Kleij dringt zich langzaam maar zeker een vleugje van Oxeneers or The Lion Sleeps When Its Antelope Go Home – het debuut van vergeten postrockband These Arms Are Snakes – zich op in het achterhoofd. Allicht niet de noemenswaardige referentie waar de band en zijn achterban op gerekend hadden maar dit moest ons toch even van het hart.
Filiamotsa is een kleurrijk beestje met talloze gezichten en de neiging om de groep daarom als avantgarde te bestempelen is prominent aanwezig. Maar deze term is voor een keer niet ruim genoeg. Ook freejazz en psychedelische rock schieten tekort om Like It Is in zijn totaliteit te vatten. De muziek klinkt het ene moment fragiel en subtiel, het andere bombastisch en onheilspellend. Vreugde en melancholie huppelen hand in hand de heuvel op en rollen samen aan de andere kant de bloemenwei in. Opgewacht door het onafwendbare noodlot dat zich aankondigt in “Blab/Blub” als een ijl geschraap dat ons doet terugdenken aan “Danse Macabre” van Camille Saint-Saëns. De gelukzalige onzekerheid van “Maybe” staat in schril contrast met de vastberaden stem van G.W. Sok die doorheen het hele album de teksten – die op het eerste zicht over de alledaagsheid van het leven handelen – dankzij zijn karakteristieke timbre van een filosofisch randje voorziet.
Zoals de titel impliceert is Like It Is wat het is; een storm van klanken en emoties die op experimentele wijze de grenzen van de muzikale verbeelding opzoekt. Grillig, vrijgevochten en eigenzinnig maar te allen tijde harmonieus. Te nemen zoals het is, water of ijs toevoegen is uit den boze.