Deafheaven :: New Bermuda

82823748

Weinig metalbands kregen zoveel verwijten toegeworpen dan Deafheaven. Een dikke twee jaar na het meesterlijke Sunbather — weet u nog? — is de band al terug met het nog meer indrukwekkende New Bermuda. U (ja, u!) zou ook door zijn derde plaat moeten aangesproken zijn, want van zuivere black metal is al lang geen sprake meer.

Bent u een adept van post-rock, shoegaze en andere genres die hogere sferen opzoeken? Dan was Sunbather, de doorbraakplaat van Deafheaven uit 2013, ook al iets voor u. Want daarop werden black metal, shoegaze en post-rock in een heerlijk atmosferisch geheel gegoten. Er is echter veel meer wat van New Bermuda een epische, gelaagde en meeslepende plaat maakt, maar daarvoor leest u best verder. Beste fans van Explosions In The Sky, vanaf de tweede minuut van “Baby Blue” volgen uw favoriete minuten. En als u van Slowdive houdt, moet u doorspoelen naar vijfde minuut van “Brought To The Water”. In het afsluitende “Gifts For The Earth” worden dan weer Slint-achtige stukken afgewisseld met snijdende riffs zoals de Japanners van Envy ze als de beste kunnen slijpen.

Zeiden we daarnet dat Sunbather Deafheavens meest sfeervolle plaat is? Die stelling klopt nog altijd, maar de band doet nu ook zijn best om muziekfans, die niet vies zijn van een stevige portie pathos, tevreden te stellen. Bijvoorbeeld in “Come Back”. Ook in dit vermorzelende nummer neemt Kerry McCoy gas terug met perfect kabbelende gitaren. Of neem nu het meer dan tien minuten durende “Luna”, dat met bloedmooie gitaren eindigt en misschien wel het meest softe nummer van de plaat is. Of wacht, de laatste minuten van “Come Back” moeten daarvoor niet onderdoen — beste Wilco-fan, was die héérlijke slidegitaar u nog niet opvallen?

We zijn aanbeland bij de moeilijkste categorie: de (black-)metalfans. Naast Deafheaven werden ook andere a-typische bands, zoals Liturgy, Myrkur en Wolves In The Room, gedefenestreerd. Wie fan is van deze bands wordt vaak verweten de ‘echte’ bands (in dit geval: de black metalbands uit de vroege jaren negentig) over het hoofd te zien. Maar er is goed nieuws: Emperor blijft op de hele plaat opdoemen — In The Nightside Eclipse is dan ook voor frontman George Clarke een van de belangrijkste invloeden —, alsook Darkthrone en Immortal in de gitaren van Kerry McCoy, wiens gitaren nog altijd als een Kevin Shields-meets-Abbath klinken. Maar we horen evengoed Slayer in de intro van “Brought To The Water”. Zeg nu nog eens dat Deafheaven de metalgeschiedenis niet kent.

Ook wie kickt op ultravette riffs zal wild tekeer gaan op New Bermuda. Een van de sterkste punten van de plaat is namelijk het gitaarwerk. Voor meer traditionele metalliefhebbers is er zelfs de solo in “Baby Blue”, al lijkt de wah-wahpedaal die gebruikt werd van Metallica te zijn gestolen. En wie veel fantastie heeft, hoort in de afsluiter “Gifts For The Earth” flarden van “Lavender” van Marillion? Nu serieus: hoe McCoy alles aan elkaar rijgt, overtreft onze verwachtingen.

Of misschien bent u gewoon een muziekliefhebber zonder oogkleppen? Dan is Deafheaven ook iets voor u, want de band bouwt bruggen tussen verschillende genres — van black metal over postrock tot postpunk. Laat ons dit toch gewoon goede metal. Bovendien klinkt de plaat ondanks het vakkundig krijswerk van Clarke zeer kleurrijk. Het supergevarieerde “Brought To The Water” is meteen een goed voorbeeld. En dan hebben we het nog niet gehad over het meesterlijke drumwerk van Daniel Tracy. Hij tilt niet alleen de nummers naar een hoog niveau, in “Come Back” bereikt hij zijn topsnelheid. Eat this, Jeremy Clarkson.

Maar eigenlijk is New Bermuda veel meer dan een plaat die tussen Emperor, Explosions In The Sky of Slayer zweeft. Elk nummer zit propvol verwoestende stukken, rustige intermezzo’s en epische momenten. Het is tegelijk een ode van alle genres waar Deafheaven door beïnvloed is (en dat zijn er heel wat) en een uiterst intense luisterervaring. En als er een metalband de kunst van de songschrijverij tot de puntjes beheerst, is het Deafheaven wel.

9
xhttp://deafheaven.com/

verwant

De staylist van (se)

Het heden voelt bijwijlen ondraaglijk en wat de toekomst...

enola’s vijftig beste platen van de jaren ’10

Dit is het allerbeste wat het decennium heeft voortgebracht. Video...

Deafheaven

4 oktober 2019Ancienne Belgique, Brussel

Deafheaven :: 25 september 2018, Trix

Eerlijk? Héél eerlijk? We kwamen eigenlijk voor de voorprogramma’s....

Deafheaven :: Ordinary Corrupt Human Love

Depressie, creatieve vermoeidheid, verslaving: de vijf van Deafheaven tonen...

aanraders

Bolis Pupul :: Letter To Yu

Bolis Pupul is al lang niet meer ‘de zoon...

Porcelain id :: Bibi:1

Ook wij moeten er soms aan herinnerd worden dat...

Hurray For The Riff Raff :: The Past Is Still Alive

Alynda Segarra. Bound for Glory. Was Small Town Heroes in...

Daniel Boeckner :: Boeckner!

Als kind is Dan Boeckner zeker niet in een...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in