Op haar laatste plaat coverde soulzangeres Mavis Staples nog “Holy Ghost” uit The Invisible Way, het vorige album van Low (beiden geproducet door Jeff Tweedy van Wilco). Niet zo verwonderlijk, want die hele plaat baadde in een sepiakleurige, herfstige warmte. Organisch, smachtend en met een groot livegevoel. Welnu, die melancholische gospelsound gaat op Ones And Sixes onverbiddelijk het diepvriesvak in.
Low keert namelijk terug naar het elektronische klankenpalet van Drums And Guns, maar dan nog killer en kaler. Het is putje winter op deze plaat, en Parker en Sparhawk schurken zich dichter tegen elkaar aan dan ooit om een beetje warmte te vinden. Vaak tevergeefs… De slepende opener “Gentle” zet meteen de toon: elektronica piept en kraakt, een echoënde gitaar blaast een ijzige noorderwind en Sparhawk en Parker lijken wel roependen in de toendra. De vooruitgeschoven single “No Comprende” biedt niet meteen beterschap: de baslijn van derde groepslid Steve Garrington is gortdroog, en Sparhawk laat z’n gitaar knarsen alsof ie er roestige ijzerdraad over gespannen heeft.
“I know you didn’t understand me/I didn’t say it was a problem/Before you start to make assumptions/Let’s try to cut to the solution”, kreunt hij in die laatste song, maar het fatalisme is bijna tastbaar. De complexiteit van menselijke relaties en communicatieproblemen zijn hét leidmotief op deze plaat. Zo ook in het gebalde, door een zoemende synth voortgedreven “What Part Of Me”. “What part of me don’t you know?/What part of me don’t you want?”, klinkt het veelzeggend. Sparhawk en Parker zingen het refrein samen, maar ze lijken kilometers van elkaar verwijderd.
Zware kost dus op emotioneel vlak, maar stuk voor stuk ook prachtsongs vol verkillende schoonheid. De rigide, eerlijke aanpak van Low liegt nooit. Net daardoor merk je echter ook al snel dat het trio op het einde van de plaat wat kaf tussen het koren heeft laten zitten. Zo sleurt het langdradige “Kid In The Corner” zich met een slakkengangetje amechtig naar het einde en ook het zeurderige “Lies” heeft wat te weinig vlees aan de botten kleven. Door die paar missers haalt ook Ones And Sixes uiteindelijk niet het niveau van klassiekers als Things We Lost In The Fire of Trust. Gelukkig pakt het trio nog een laatste keer stevig uit met het bijna tien minuten durende “Landslide”. Diepe wonden slaan met giftige noise om ze dan te laten helen met hemels gezang. Een beproefd recept voor Low, maar eentje waar nog steeds geen sleet op zit.
En zo blijft Low na twintig jaar en elf platen nog altijd een relevante band. Eentje die zichzelf niet heruitvindt, maar met een minimum aan wijzigingen een maximaal resultaat bereikt. Konden we ons nog volop de handen warmen aan C’mon en The Invisible Way, dan grossiert Ones And Sixes in ijskristallen van songs die elk lichaamshaartje doen rechtveren. Winter is coming