Mooie littekens. Niet alleen een letterlijke vertaling van de titel maar meteen ook een uitermate geschikt antwoord op de vraag “Hoe beschrijf je deze plaat best in twee woorden?”
Lee Harvey Osmond (de officiële schrijfwijze LeE HARVeY OsMOND laten we hier gemakkelijkheidshalve maar achterwege, vergeef het ons) is het soloproject van de Canadese muzikant Tom Wilson. Die maakte in de jaren ‘90 in Canada al naam met de bluesrockband Junkhouse en daarna met de rootsrock van Blackie And The Rodeo Kings. Voor Lee Harvey Osmond maakt Wilson gebruik van een wisselende groep muzikanten en mede-songschrijvers, zoals Josh Finlayson (Skydiggers) en Colin James, waardoor Lee Harvey Osmond echt als een groep klinkt. Net zoals op voorganger The Folk Sinner zorgt Cowboy Junkies-frontman Michael Timmons als producer weer voor een warm en helder geluid, met aandacht voor de details.
Ook op Beautiful Scars — ondertussen alweer het derde album van Lee Harvey Osmond — serveert Tom Wilson een heerlijk menu van wat we americana-noir zouden kunnen noemen. Dit is muziek die de sfeer oproept van duistere nachten, van het donkerste uur voor zonsopgang (om even een andere muzikant te citeren). Wilson brengt hier verhalen van de liefde, zij het dan vooral van onmogelijke liefde, van vergane liefde, van spijt en van weemoed. Maar zijn herkenbare stem, een bariton die qua klankkleur herinneringen oproept aan de jonge Tom Waits, is tegelijk gelaten en zalvend.
Met liedjes die het midden houden tussen blues, folk en country, is Beautiful Scars een album dat een grote eenheid in verscheidenheid weet te behouden. “Shake The Hand” is ingetogen southern rock, terwijl in de soul van het weemoedige “Blue Moon Drive” zowaar de geest van Stevie Wonder waart. Maar ook in de ballads (“Come And Go”, “How Does It Feel”), waarin hij met chirurgische precisie de scalpel bovenhaalt om zijn gevoelens over een stukgelopen relatie te ontleden, toont hij zich een meester. Op het ene uitstapje richting country (“Bottom Of Our Love”) klinkt hij dan weer als een berustende man die na een lange avond terugblikt op wat er allemaal misgelopen is in zijn leven en liefdes. Er worden op Beautiful Scars ook qua instrumenten heel wat verschillende accenten gelegd. Zo zijn er de blazers in de zeven minuten durende openingstrack “Loser Without Your Love” of de heerlijke slidegitaar van Aaron Goldstein in “Hey Hey Hey”. En dan heb je nog “Black Spruce”, een lui rockende song waarin er zowaar zelfs fluit gespeeld wordt. En gek genoeg: het werkt nog ook.
Een zwak moment valt er op Beautiful Scars niet te bekennen. Tom Wilson heeft een prachtige plaat afgeleverd voor de liefhebbers van rootsmuziek met een donker randje en toont dat hij als songschrijver een niveau haalt waarmee hij ook buiten Canada erkenning zou mogen krijgen. Beautiful Scars is het soort album dat als een warm deken troost kan brengen op moeilijke momenten. Muziek om te koesteren.
