Met Darling Arithmetic gaat Villagers, of liever Conor O’Brien, intiem in alle opzichten. Een bloedeerlijke plaat over de liefde, dit. En ook wel een beetje over O’Briens voorkeur voor mannen, al wil hij dat vooral zelf niet gezegd hebben.

“A universal love album, that’s what it is.” Zo vatte Conor O’Brien Darling Arithmetic onlangs samen in een interview met The Irish Times. De frontman/bezieler van Villagers zei nog veel meer interessants in dat interview, overigens warm aanbevolen leesvoer als u het ons vraagt. De verlegen Ier had het over songschrijven. Over zijn jongste plaat. En over zichzelf. Want – verrassing – O’Brien houdt van jongens. En daarover gaat Darling Arithmetic voor een groot stuk. Al wil hij niet dat daar te veel nadruk op gelegd wordt. Nee, want dit is tenslotte een universeel liefdesalbum.

Ook al wil hij er zelf niet te veel gedoe rond hebben, toch moet deze plaat groots geweest zijn voor de man. De feiten spreken alvast voor zich. O’Brien maakte Darling Arithmetic volledig zelf. Thuis. Op zijn eentje. Geen band deze keer. Alleen een piano, gitaar, een Mellotron en zijn stem. Een voor een ongepolijste schetsen die integraal de plaat haalden. Naar eigen zeggen heeft hij alle demo’s opgenomen met het idee dat niemand ze ooit te horen zou krijgen.

Wij zijn geneigd de man op zijn woord te geloven. Te meer omdat Darling Arithmetic O’Briens meest persoonlijke plaat tot nu toe geworden is. Stel je de introverte Ier voor in een studio, waar hij zelf ten volle de impact van zijn eigen woorden beseft. Stel je voor dat de schroom het uiteindelijk haalt van al die oprechte openhartigheid en dat O’Brien terugkrabbelt. Wat een zonde zou dat niet geweest zijn.

Begrijp ons niet verkeerd, want Villagers met band heeft ons ook al meer dan eens van onze sokken geblazen. O’Briens aanstekelijke debuut met een hoek af, Becoming A Jackal, schudde ons in 2010 uit onze winterslaap. Qua genre leek er niet echt een vinger te leggen op Villagers, dus laat het ons maar venijnige folkpop met een lieflijk kantje noemen. Met {Awayland} waande je je in een droomwereld. O’Brien verkende het land van de weidse elektronica en slaagde met grote onderscheiding. Allebei rijk georkestreerde platen die in schril contrast staan met de intieme plaat die Darling Arithmetic geworden is.

“It took a little time to get where I wanted / It took a little time to get free / It took a little time to be honest / It took a little time to be me.” Of hoe de eerste zin uit opener “Courage” meteen samenvat waar het op deze plaat allemaal om draait. Over de liefde, ja. En hoe dat voelt. Het heerlijke“Dawning On Me” vertelt over een slapeloze nacht vol verlangen die O’Brien naar het ochtendgloren doet snakken. Eens je de vogeltjes hoort fluiten, besef je, samen met de man, dat hij eenvoudigweg keihard in love aan het vallen is. Eerlijker dan dit wordt het haast niet.

Maar Darling Arithmetic gaat ook over de keerzijde van die herenliefde. “Remember kissing on the cobblestone / In the heat of the night / And all the pretty young homophobes / Looking out for a fight” zingt O’Brien in “Hot Scary Summer”. Of hoe die enge buitenwereld ’s mans angst een deftige hak zet. En het O’Brien dan toch even over zijn geaardheid doet hebben.

Al die intimiteit en die van alle franjes ontdane songs brengen hoofdzakelijk het lieflijke aspect van Villagers’ muziek naar boven. O’Briens warme stem draagt daar in grote mate ook toe bij. En wat een begenadigd songsmid is die man toch. Een streling voor het oor, deze plaat. Af en toe komt O’Briens venijnige kantje nog eens opzetten. In het bezwerende “Little Bigot” had hij ongetwijfeld een rekening met de enggeestigheid te vereffenen. En op afsluiter “So Naïve” etaleert O’Brien wie hij in wezen is. Een moderne troubadour die, met de gitaar omgesjord en zijn muziek als metgezel, de wijde wereld intrekt. Eentje die toevallig op jongens valt, maar geen haan die daar nu nog naar kraait, toch?

Villagers staan op 17 mei op Les Nuits Botanique.