Rammelrock: zo wordt het genre dat Palma Violets bespeelt wel eens denigrerend genoemd. Met Danger In The Club wil de Britse hype af van die term, maar dat lukt niet helemaal.
Bier drinken! Groupies versieren! Tot twee uur in bed blijven liggen! De vier jongemannen graaiden voor hun tweede plaat niet alleen opnieuw gretig in de Britse en Amerikaanse rockgeschiedenis, het rock-’n-roll-leventje had net iets te veel weerslag op hun tweede plaat Danger In The Club, want veel meer diepgang dan op hun eerste plaat 180 horen we niet tijdens het beluisteren. Na The Clash, The Gun Club en The Modern Lovers probeert Palma Violets bij momenten ook met duistere keys en lage stem Nick Cave (“Secrets of America”) en de post-punk van Joy Division (“Matador”) na te apen. Het klinkt ambitieus, maar komt meestal geforceerd over. Gelukkig zijn er nog een paar uitzonderingen.
“Hollwood (I Got It)” is dat dus niet. De woorden uit de songtitel worden tot vervelens toe herhaald; wat meteen de toon zet voor een deel van de plaat. Ook in “Secrets Of America” denkt Palma Violets zo aan een refrein te komen. “Girl, You Couldn’t Do Much Better On The Beach”, waarin The Clash toch wel zeer duidelijk doorschemert, is nog altijd niet wat we verwachten van een band die de hemel wordt ingeprezen door NME — of net wel? “Danger In The Club” is dan ook een vroeg lichtpuntje. Een schuimend nummer met een aanstekelijk refrein en dito riff, verder opgesmukt met piano én mondharmonica. Noem ons gerust fan, en het nummer iets als — we zijn even héél enthousiast — epische pubrock.
Maar nog meer dan 180 staat Danger In The Club bol van de middelmatige nummers. In “Secrets Of America” komen de samenzang tussen Samuel Fryer en Chilli Jesson en het iets te nadrukkelijke gebruik van toetsen (ook in “Peter And The Gun” en “No Money Honey”) bijna karikaturaal over. Tijdens het schrijven van “The Jacket Song” lijken de zangers dan weer heel goed te hebben geluisterd naar Pete Doherty. Gelukkig zit het voortreffelijke “Coming Over To My Place”, met ruim vier (!) minuten het op een na langste nummer van de plaat, daar nog ergens tussen. Opnieuw een song waardoor we ons geloof in Palma Violets nog niet volledig verliezen.
Het einde van de plaat wordt weer beter, maar niet om euforisch van te worden. Is dat weer The Clash die we horen in rammelende “Gout! Gang! Go”? De ballade “Walking Home” is dan weer net als de sing-a-long-song “Peter And The Gun” weinig indrukwekkend. Dat laatste nummer kon iets weergaloos geworden zijn als “Danger In The Club”, maar het duurt vooral te lang. Het beste nummer wordt voor het slot gehouden — rare jongens, die van Palma Violets. In “English Tongue” klinkt de muzikale erfenis van The Clash weer goed door, maar om te zeggen dat Joe Strummer fier zou zijn geweest? Neen, dat niet.
Met attitude alleen red je het niet in de rock-’n-roll, maar ietwat meer muzikale inventiviteit heeft Palma Violets blijkbaar niet nodig om in de UK te scoren. Danger In The Club bevat echter te weinig lichtpuntjes om van een grote stap vooruit te kunnen spreken. Ofwel moet iemand ons eerst enkele pintjes brengen en proberen we het nog eens?
