Dramatiek, epiek en gitzwarte donkerte: dat is Shlohmo’s tweede langspeler Dark Red in een notendop. Het warme, huiselijke, lo-fi karakter van zijn debuut Bad Vibes behoort tot het verleden; het heden klinkt als een samenwerking van Joy Division en TNGHT.
Dat trap, dubstep en aanverwanten in de recente output van Shlohmo alsmaar meer centraal staan, hoeft niet te verbazen: eerdere remixes, EP’s en live shows toonden al de sonische verschuivingen richting ratelende snares, ronkende bassen en knallende breakdowns. Toch klinkt Dark Red gedeeltelijk als een verrassing doordat het die recentere klanken koppelt aan de gedetailleerde instrumentale, sterk melodisch gedreven composities vol ruis en gekraak waarmee hij aanvankelijk furore maakte.
Dat levert dus een opvallende sound op die vooral door een fikse dosis donkere dramatiek wordt getekend. Neem nu bijvoorbeeld opener “Ten Days Of Falling”, waarin de synths al meteen episch richting de hemel rijken, lonkend naar een knallende drumbeat die er nooit komt. Ook in eerste single “Buried” wordt de spanning stevig opgebouwd: de aanloop rijkelijk lang gerekt, de crescendo richting catharsis breed uitgesmeerd en de snares geteletransporteerd uit een eighties power balade.
Veel van wat hier te horen valt, is terug te voeren op trap, maar Shlohmo laat zich niet voor een gat vangen en neigt richting hyperkinetische breakcore in “Slow Descent”, ijle dubstep à la Burial in “Ditch” of zelfs drum ’n bass in “Fading”. Die typische vervormde gitaartjes die op Bad Vibes zo alomtegenwoordig waren, zijn ook hier weer van de partij en geven het album een eigen melodisch smoelwerk. Luister maar eens naar “Emerge From Smoke”, dat gezegend is met een heerlijke onder distortion bedolven gitaarlijn die de pathetiek richting totale climax stuurt.
Climax, distortion, drama, crescendo en pathos. U leest het goed; op een indirecte manier levert Shlohmo hier in feite een plaat af die sterk richting postrock neigt. Zelf haalt hij invloeden als Burzum en Electric Wizard aan en beoogde hij vooral een fucking heavy album te maken, onvermijdelijk getekend door enkele zware tegenslagen die Shlohmo in de compositieperiode moest verwerken. Mission accomplished zonder meer, want binnen het elektronische genre is dit ongetwijfeld een van de meest emotioneel geladen platen van de recente jaren.
Al wringt hem misschien net daar het schoentje. Dark Red is zwaar gerief en begraaft zichzelf misschien net iets te veel in gitzwart zelfmedelijden. Er sijpelt letterlijk geen sprankeltje licht doorheen de plaat en rustpunten zijn er ook nauwelijks. Elke track klinkt als een ontsporing richting catharsis, een poging tot loutering die naar het einde van Dark Red nogal vermoeiend kan werken, iets dat een nummer als “Relentless” mooi samenvat. Het levert uiteindelijk een lichte “Apathy” op tegenover de lawine aan emotie die Shlohmo voorschotelt.
Natuurlijk is dat gedeeltelijk een kwestie van ingesteldheid op het moment van beluisteren. Wie zijn muziek graag diepdonker en episch heeft, zal in Dark Red een ijzersterke plaat vinden. Voor ons had een lichtere noot hier en daar gerust gemogen, maar we kunnen niet ontkennen dat Shlohmo hier de melodische diepgang van zijn beste werk met het meest opruiende van zijn recentere escapades weet te verenigen. Een logisch amalgaam dat geregeld fantastische resultaten oplevert, maar dat hier en daar misschien iets te veel in zijn eigen drama zwelgt.
Shlohmo speelt op 24 mei in de VK.
