Kent u dat gevoel nog uit de lagere of middelbare school: zich de vreemde eend in de bijt voelen? Door een speciale muziek- of kledingkeuze of whatever kreeg u niet de kans om bij de grote hoop horen. Bij het beluisteren van de gloednieuwe ep van Hypochristmutreefuzz zijn we blij dat we nog altijd dezelfde smaak hebben.
Het zijn rare snuiters, de vijf van Hypochristmutreefuzz. Als u er op 19 september bij was in de Video heeft u dat wellicht vooral gedacht van frontman Ramses Van den Eede — zoon van acteur Peter en genoemd naar Shaffy, daarnaast ook actief bij Teen Creeps. Deze jongeman speelde geen rolletje op het podium, maar bewoog zich bijna voort als een Nick Cave ten tijde van The Birthday Party . Neen, als je op een maandagavond in een muziekcafé speelt, is dat niet om carrière te maken in de financiële sector.
Van den Eede studeert(de) naar verluidt jazzdrum aan het Conservatorium van Gent. En zo begrijpen we stilaan waar de knotsgekke bandnaam vandaan komt — neen, niet om het Linde Merckpoel gemakkelijk te maken. Zij die de Nederlandse jazzartiest Misha Mengelberg kennen — ook excuses aan Gunter D — zullen het minder lastig hebben. Nu even serieus: deze psychoten beschikken over een deftige muzikale bagage. En vooral: ze zijn niet vies van noise-escapades, ver weg van de De Afrekening-wereld dus.
We begeven ons eerder in de school van Steve Albini, de Zappa-eske gekte en Pere Ubu. Ondanks hun minder voor de hand liggende klank maakten Van den Eede en co tijdens de selecties voor Humo’s Rock Rally indruk, versierden ze een tweede plek in De Beloften en mochten ze ook meedoen voor de Nieuwe Lichting. Daarom klinken ze nog niet minder compromisloos op deze ep. De kenmerkende versplijtende stem en venijnige gitaren kenden we al van “I’ve Got My Mind Set”, dat met een bom van een refrein een regelrechte aanslag op het gehoor is.
Maar Van den Eede, Elias Devoldere (drums), Jesse Maes (tweede gitaar), Kwinten Mordijck (synth) en Sander Verstraete (bas) hebben nog een mokerslag uit de boksschool van Butthole Surfers in petto. “Schizophrenic Blues” bijvoorbeeld wordt overheerst door tegendraadse gitaren, terwijl Hypochristmutreefuzzvooral weer een bodemloos vat vol energie is. “Stairway To Heaven” is iets meer down-tempo, maar vooral: wat een scheef nummer. In tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden, is dit een hommage aan Frank Zappa en Shellac tegelijk.
Het euforische “Slack Tide” is ondanks het spaarzame gebruik van instrumenten op en top psychedelisch en dan zijn het vooral de veelvuldige “aaaaaa’s” die je naar hogere sferen brengen. In “Belly Ache” moet alles en iedereen er nog eens aan geloven. Een brommende bas, chaotische drums en overstuurde gitaren die in het rond zwieren maken nog eens duidelijk dat de groep niet uit is op smachtende blikken van tienermeisjes op de wei van Werchter. Van den Eede toont nog eens dat hij een uitdagende en onheilspellende zanger is, dus misschien moet hij het bij Pere Ubu-fans proberen?
Normaal moest Hypochristmutreefuzz een klein jaar geleden in de Charlatan spelen, maar die show werd last minute geannuleerd — kapot dat we daarvan waren! Nu slaat het vijftal dus keihard terug met een beklijvend ep’tje. Vorig jaar bleven ze ondanks de bescheiden roem nog onder de radar. Dit jaar lijkt het oppassen met deze jongens. Neem dat ook maar letterlijk.
De EP van Hypochristmutreefuzz is verschenen bij FONS Records.
