Soms kun je ook té verliefd worden. Was First Aid Kits romance met country op The Lion’s Roar nog charmant, dan krijgt het op major labeldebuut Stay Gold wat obsessieve kantjes. De zusjes Söderberg klampen zich vast aan de wetten van het genre, en zoals dat in elke verstikkende relatie gaat: ze verliezen hun persoonlijkheid.
Net als met The Lion’s Roar vinden we Klara en Johanna Söderberg ook deze keer terug in de studio van Mike Moggis; tot nader order nog steeds de min of meer eeuwige rechterhand van Conor Oberst van Bright Eyes. Al is het er behoorlijk wat krapper geworden, nu ook een dertienkoppig orkest is binnengehaald om de songs in te kleuren. Het resultaat is een plaat die langoureus klinkt; als een zestiende-eeuws olieverfschilderij waarop de fluwelen kledij en de draperieën wel levensecht lijken.
Alweer een topproductie dus, maar voor het eerst lijken de songs niet mee te kunnen. Nog meer dan op hun voorgaande plaat verliezen de Söderbergs zich in hun adoratie van de grote voorbeelden. “Townes Van Zandt, Gram Parsons, Emmylou Harris, Samantha Crain, Karen Dalton, Idiot Wind, Leonard Cohen, The Louvin Brothers”, leest de lijst bedankjes op het einde, en dat is een invuloefening die je bij momenten zelf wel kunt doen. Op zijn slechtste momenten neigt Stay Gold zelfs bijna naar de pastiche. “I remember Chicago” (uit “Waitress Song”)? Het zal wel na jaren touren, maar toch: echt?
“Cedar Lane” trapt net naast die clichés, maar ook daar kun je je vragen stellen in hoeverre een laan vol ceders authentiek referentiemateriaal is voor twee zusjes die opgroeiden in Zweden. Ook één van de trage nummers teveel, overigens, want daarvan telt Stay Gold er genoeg. Dat we bij “The Bell” het gevoel krijgen dit al eens eerder te hebben gehoord, helpt niet.
Het goede nieuws dan maar? De andere helft van Stay Gold is wél de moeite waard. De zwierige single “My Silver Lining” pikt de draad op waar “Wolf” en “Emmylou” die hadden laten liggen, gooit er dat orkest over, en eindigt als een topsong waarin de stemmen van de zusjes als vanouds zo heerlijk in elkaar klauwen, dat we hen dat “gotta keep on keepin’ on”-Americanisme meteen vergeven.
Ook de titelsong is een nummer dat blijft hangen; opnieuw ingetogen, maar met een dot van een melodie. Robert Frost echoënd gaat het zuchtend van “What if our hard work ends in despair / What if the road won’t take me there / Oh I wish for once we could stay gold”, en opnieuw klinken die stemmen alsof ze bedoeld waren om voor eeuwig samen te zingen. Nog knapper is de Sehnsucht van “Shattered & Hollow”, waarin de twee tienerzusjes die — ondertussen zoveel jaar geleden — ooit met een pakkende Fleet Foxescover de neus aan het venster staken, nog heel even doorschemeren in de jonge twintigers van nu.
Dan pas weet je opnieuw waarom First Aid Kit bestaansrecht heeft, zelfs al loopt de hele South vol met puike countryduo’s. Het is dat bijzondere in de stemmen van de Söderbergs, zoals dat ook in “Fleeting One”, waarin Klara haar aangename diepere stem nog eens mag aanspreken, hoorbaar is. Kort erna zal het stevigere “Heaven Knows” ook voor wat lucht in deze vaak al te stapvoetse plaat zorgen; eindelijk, net voor “A Long Time Ago” het licht mag uitdoen.
Rest ons nog zelf deze boel af te sluiten. Wat moeten we dus aan met Stay Gold; de eerste plaat waarop First Aid Kit fameuze steken laat vallen? Mild behandelen, wat ons betreft. ’t Is een groeipijntje, deze plaat, maar zelfs dan nog steeds voor de helft een sterk geval. De gemiddelde puber doet het minder gracieus.
