Wat doe je als je in een onderschatte groep zit die op de overblijfselen van de magistrale noiseband Mclusky is gebouwd? Voor de vierde keer met een steengoede plaat bewijzen dat je bestaansrecht hebt, tiens.
Muzikanten, ze hebben het niet altijd onder de markt, maar geen nood: de Welshe band Future Of The Left financierde haar vierde langspeler via het online muziekplatform PledgeMusic met donaties van fans. In ruil konden de FOTL-zeloten dan de EP Love Songs For Our Husbands downloaden. Na vijf uur was de financiering in kannen en kruiken en kon de band rond dolle Andy “Falco” Falkous de nieuwe full-length op haar eigen label Prescriptions uitbrengen.
Het is naar aloude gewoonte een brutaaltje geworden, dit album, met nummers van verschillende pluimage maar toch vertoont de schijf meer samenhang dan de vorige. Een clevere opbouw is eigen aan FOTL-songs: het bulderende gitaarwerk hort en stoot naar een overdonderende apotheose in “Bread, Cheese, Bow And Arrow”, een nummer als het uitwaaierende “How To Spot A Record Company” heeft epische kwaliteiten en algauw volgden na ettelijke luisterbeurten lof voor het gluiperige vluggertje “Johnny Borrell Afterlife” en “Future Child Embarrassment Matrix”, een song met vlees aan.
En er worden nog meer parels opgevist. Zo had “Something Happened” een geslaagd gekkigheidje van Faith No More na een drinkgelag en een kanjer van een kater kunnen zijn en zijn “The Meaning Of Christmas” en “The Male Gaze” (inclusief sireneachtige gezangen) nummers die de herrezen Pixies hadden moeten maken. ”Things To Say To Friendly Policemen” bewijst dan weer hoe vilein — eat your heart out — Tom Lenaerts- kazoos en handgeklap kunnen schellen en, hoe raar het ook moge klinken, in het naargeestige “Why Aren’t I Going To Hell” zie je als het ware de spleetoogjes van Charles Bronson opdoemen maar dan in een spacey western. Kunt u nog volgen?
Een dadaïstische inslag en absurdistische humor (bij lines als “Bread, cheese, bow and arrow, the simple diet of rodents” kan je je zo een sketch van Monty Python voorstellen) is Future Of The Left helemaal niet vreemd en zanger Falco ontbindt alweer al zijn duivels, speelt de oproerkraaier, sneert en spuwt nog beter zijn gif met nog meer variatie dan vroeger, alsof de man aan een meervoudige persoonlijkheidsstoornis lijdt. Daarbij neemt hij nietsontziend platenmaatschappijen, opgeklopte hypes (“The music industry is lying to you / It is telling you that you are excited / And you ARE excited / And you ARE excited”), luie recensenten of pedofiele BBC-presentatoren in het vizier.
Geen toeters of bellen hier, wel een kwiek album met panache, van een band die op scherp staat. De bas van de bevallige Julia Ruzicka rommelt — laat je vooral overdonderen door “Singing Of The Sawbones” — als nooit tevoren, het drumwerk van Jack Egglestone laat je alle hoeken van de kamer zien en de gitaren snijden af en toe uitzinniger dan Jason Vorhees, Freddy Krueger en Michael Myers samen. De synths zijn dit keer minder vertegenwoordigd, maar niet volledig weggedeemsterd: ze dragen triomfantelijk een song als “Donny Of The Decks.
Enkel op een kwaaie dag (lief rijdt een bluts in je auto, kat heeft de zetel ondergepist, geen Afghaan meer in huis) zou je “French Lessons” een niemendalletje kunnen noemen maar How To Stop Your Brain In An Accident is hoe dan ook een rauwe plaat met een zekere funky feeling van een band die blaakt van zelfvertrouwen. Had het vorige album een of twee zwakke broertjes te veel en was het een iets te bont lappendeken, dan trekt het schorremorrie uit Cardiff hier weer aan hetzelfde zeel. Het is een geruststellende gedachte: een mens kan voor noiserock met een ferme hoek af nog steeds een veilig onderkomen bij Future Of The Left vinden.
