Tijdens een optreden van Future Of The Left valt er altijd wat te beleven. In de Vaartkapoen deden de Welshe noisehooligans hun veelbesproken livereputatie alle eer aan.
Een optreden zonder de nodige grappen en grollen is geen degelijk optreden van Future Of The Left. Frontman Andrew “Falco” Falkous is meer geïnspireerd door komedie dan door muziek, dat is duidelijk. Wanneer “Manchasm” onderbroken wordt door technische problemen, vindt hij in Phil Collins de perfecte zondebok. Zijn “Fuck Phil Collins!”-kreten zijn niet te stoppen. Falkous daagt tussen de nummers door de grappenmakers uit die er niet beter op vinden dan het keyboard te begroeten. Of wat dacht u van een vrijwilliger uit het publiek een bierflesje rond het hoofd te binden en het gerstenat in de mond van gitarist Jimmy Watkins te laten gieten? Werkelijk hilarisch.
Daarnaast slaagt Falkous er als geen ander in absurde teksten in de hersenpan te branden. Probeer maar eens zijn spugende passages te negeren. Een voorbeeld: “C’mon Rick – I’m not a prize / I’m not a cynic or one of those guys” (“Arming Eritrea”). Of: “Old stones collected in plastic bags on a bloody isle / Then placed in rows on the ocean floor / Your friend – polymers” (“Polymers Are Forever”).
Future Of The Left is dus af te raden voor droogstoppels. Maar ook voor gevoelige luisteraars en hartpatiënten: vanaf “Arming Eritrea” tot de verschroeiende climax “Lapsed Catholics” schreeuwt, beukt en scheurt het viertal er op los. Na het opstappen bij het label 4AD en het vertrek van Kelson Mathias, een van de stichtende leden, lijkt Future Of The Left echt een tweede leven gevonden te hebben.
Dat hebben Falkous en drumbeest Jack Egglestone — de twee ex-Mclusky’s — te danken aan nieuwkomers Watkins en de Australische bassiste Julia Ruzicka. Watkins vuurt net als frontman de ene vermorzelende riff na de andere af en krijst als een waanzinnige mee in nummers als “Chin Music” en “I Am The Least Of Your Problems”. Ondanks haar frêle gestalte blaast Ruzicka in elk nummer een storm van extreem lage bassen: alsof je een kindsoldaat met een bazooka ziet staan.
De wall of sound zorgt ervoor dat de nummers van The Plot Against The Common Sense even grote kopstoten zijn als het oudere materiaal: niet alleen de punkbommetjes “Sheena Is A T-Shirt Salesman” en “I Am The Least Of Your Problems” maar ook nieuwe nummers (“Failed Olympic Bid” en “Polymers Are Forever”) die net als “Manchasm” steunen op zware synthesizers. Future Of The Left live, dat is een tegendraadse rock-‘n-roll-show voor ADHD’ers. Don’t try this at home.
Onze eigenste New Bleeders zijn dan weer de perfecte opwarmers. Voor wie het even luidruchtige Vegas! ooit aan het werk zag, komt de chaotische noiserock niet uit de lucht gevallen. New Bleeders is gewoon een veel betere naam voor het streekproduct uit het Waasland dat een halfuur lang de oren doet bloeden. Na “Crimson Tides” — daar is niets wereldschokkends aan — wordt de set onrustiger, luider en beter. Net als de zanger, die steeds meer als een bezetene over het podium gaat rennen.
Vooral “Ox Blood” wordt als een vuurbal in de maag gesplitst. Vaste ingrediënten van deze bloederige cocktail zijn noisy gitaarwolken, hyperkinetisch drumwerk en rollende bassen. Enkel tgv-nummer “Reality Ripper” is niet bepaald overtuigend: te veel experiment, te weinig song. “Horses” is een hoogtepuntje: eerst neemt de band wat gas terug, maar de wirwar van orgelgeluiden en veel, heel veel, reverb monden uit in een razende uitbarsting. Het geheel klinkt minder strak dan op plaat, maar hey, dit is lawaai recht uit de buik, zoals ook een stampend “Double Amputee” en het heerlijk tegendraadse “Jailbait” bevestigen. Tot op de Gentse Feesten!
