De plaat van Left Lane Cruiser & James Leg is nog maar net onze cd-speler uit, of Left Lane Cruiser is alweer daar met een nieuwe plaat. Deze keer echter zonder het gezegende keelgat van Leg, al is Rock Them Back To Hell! wel een plaat geworden met nieuwe toekomstperspectieven.
Wie op het flauwe plezante hoesje van Left Lane Cruisers nieuwste plaat afgaat, is geneigd om te denken dat het tweetal de ambitie heeft om shockrock te brengen. Niets is echter minder waar, want opener “Zombie Blocked” valt op muzikaal gebied vooral op door het rootsy karakter, dat tegenover het vrij toegankelijke Painkillers met James Leg toch weer een stap terug is richting obscuriteit. Met dat verschil echter tegenover het verleden dat het duo zich niet meer helemaal in het americanagenre verliest, en met de elektrische gitaar in de aanslag zelfs een mooie poging onderneemt om het rockgedeelte van de plaattitel waar te maken.
Opener “Zombie Blocked” heeft niet meteen een titel waarbij men gaat vermoeden dat men kwalitatieve blues op het bord gaat krijgen, maar niets is minder waar. Het nummer pakt je namelijk meteen in met een logge bas, een rauwe mondharmonica en Fredrick Evans’ als schuurpapier klinkende stem. Evans’ keelgat heeft weliswaar niet het caramelgehalte van Legs vocalen, maar laat het goedje evenmin minder geloofwaardig klinken.
Left Lane Cruiser heeft bovendien meer in huis dan alleen maar een begenadigde zanger. In “Neighbourhood” hoort men het tweetal bijvoorbeeld met een overheerlijke gitaarsolo uitpakken. Het is iets waaraan men zich zou verwachten bij een toegankelijke rockgroep als Guns N’ Roses of Oasis, maar veel minder bij Left Lane Cruisers white soul. Het pakt echter bijzonder goed uit en men krijgt zelfs even de indruk naar bezopen bluesrock à la The Rolling Stones’ Exile On Main Street te luisteren.
Dat gevoel wordt met “Juice To Get Loose” alleen maar bevestigd. “Give me whiskey when I get high…” bazelt een klagerige Evans op het rustige ritme van een bezwerend gitaarriffje, en meer is er echt niet nodig om een mens kippenvel te doen krijgen en hem naar bruine, met rook gevulde kroegen te doen verlangen. Tot het ware hoogtepunt komt het album echter pas met “Jukebox”, dat de gitaarsolo van “Neighbourhood” nog eens tot in het kwadraat uitvergroot, terwijl vuilbekkende teksten over drankmisbruik het rock-‘n-roll-gehalte een boost geven. Als er op Rock Them Back To Hell! één nummer staat waarbij men echt alle tekortkomingen van Left Lane Cruiser gaat vergeten en niet meer aan het heilzame effect van Leg als derde groepslid moet denken, dan is het wel hier.
Niet dat je de groep na “Jukebox” een val hoort maken, want met “Coley” maakt hij gewoon een bocht richting rustigere blues in een nummer waarin Evans’ stem opvallend troostend klinkt. Als John Hiatt en Mick Jagger op een blauwe maandag zouden besluiten om samen muziek te maken, dan zou het resultaat wellicht niet veel verschillen van wat u hier te horen krijgt.
Dat Left Lane Cruiser anno 2013 tot een zelfzeker tweetal is uitgegroeid, is na afloop van Rock Them Back To Hell! bijgevolg wel duidelijk. Waar wij ten tijde van Bring Yo Ass To The Table nog wel eens bedenkingen hadden bij zijn crossover van punk en honkabilly, daar benadert Left Lane Cruisers intussen volwassen bluesrock namelijk probleemloos het niveau van andere noemenswaardige tweespannen als The Black Keys en Black Diamond Heavies. Niet dat wij te veel hoeven op te gaan in dergelijke referenties, want het tweetal heeft genoeg smoelwerk voor een eigen verhaal.
