Na de weinig subtiele en nog minder grensverleggende rock van het debuut, zoekt Beady Eye met de hulp van TV on the Radio’s Dave Sitek nieuwe geluiden op hun tweede album. Met wisselend succes, maar het is wel een stap vooruit die vooral doet hopen dat dit de voorbode is van een nog drastischer breuk met het verleden op album drie.
Beady Eye, een Brits bandje dat op haar debuut grossierde in weinigzeggende maar bij momenten behoorlijk effectieve lad rock is aan een tweede album toe. Debuut Different Gear, Still Speeding kende matig succes en zorgde her en der voor licht bezopen verbroederingen tussen mensen die om andere redenen een streepje troost of euforie uit het meebrullen van “Call me the roller, I just got to show yer“ halen. Maar toch: zat er eigenlijk iemand op te wachten? Op de zoveelste groep kerels met zonnebrillen en sluik piekend haar tot op de schouders dat alles met enige working class-credibility tussen Beatles en Jam recycleerde tot voortjakkerende licht bezopen rock-’n-roll die al 25 jaar niet echt meer van de tijd is, laat staan ergens over lijkt te gaan? In een uitzichtloos northern voorstadje, zal dit soort muziek nog wel een toekomst hebben tussen garage, pub en working man’s club, maar aan deze kant van het Kanaal kennen we de variaties op Small Faces, Jam, Who, Oasis en Kasabian zo ongeveer wel.
Dat leken de heren van Beady Eye ook begrepen te hebben, dus ze namen Dave Sitek (u kent hem van post-poprock hipstersnoepje TV on the Radio) onder de arm om zo aansluiting te vinden bij een wat meer 21ste eeuws geluid. Met succes. Wie de volstrekt debiele teksten (op het verder uiterst aangenaam in het oor liggende “Soul Love” rijmt ‘you can be’ op ‘to be’ en ‘everything I do’ op ‘all for you’) teksten wegdenkt, wordt meer dan eens muzikaal aangenaam verrast.
Zo walst ”Soon Come Tomorrow” zich, geholpen door tape-effecten en enkele Gilmouriaanse gitaaruithalen overtuigend naar een Pink Floyd-referentie. “Iz Rite” gaat van Lennon-soul naar onderkoelde stadionrock die gelukkig nooit met alle geweld het dak eraf wil en daardoor spannend blijft. “Soul Love” wordt gedreven door af en aan waaiende dreigende ambient en “Second Bite of the Apple” lijkt nooit echt in de buurt van harmonie, melodie of een vlotjes meeknikbaar ritme te komen, maar is een verzameling schijnbaar onsamenhangend ideetjes die wel erg hard op een verslavende song lijkt. De psychedelische spielereien van “Don’t Brother Me” hadden dan weer een stuk beter gewerkt als er geen zeurderige pseudo-ballad doorheen moest. Het epische, maar beheerste “Start Anew” is dan een veel overtuigender kruising tussen ballad en anthem.
En ja, Beady Eye is drievijfde van Oasis, inclusief stem en branie, maar zonder het gevoel voor melodie en songsmederij, maar dat wist u al. Als we dat even wegdenken, is BE een best veelbelovend tweede album, met een zanger die met enig succes zijn arrogante ruziezoekende sneer probeert te overstijgen. BE is absoluut beter, avontuurlijker en onderhoudender dan Different Gear, Still Speeding, maar het avontuur gaat de band nog niet zo goed af als ze zouden willen. De echt memorabele momenten zijn onmiskenbaar meer Dave Sitek dan Beady Eye. Maar hij heeft een goede invloed: als “I’m Just Saying” voor de volle Oasis lijkt te gaan, blijft de allesverpulverende wall of sound achterwege om een hoop fijne details prijs te geven. Als de band op dit pad verder wil en het gevoel voor dynamiek, detail en avontuur weet te combineren met songideeën die kunnen wedijveren met die van de oudste Gallagher, staat er weer een nieuwe Britse topband. Of een oude, met een derde jeugd, wie weet.