U zou het misschien niet verwachten, maar anno 2013 is Frankrijk al lang geen klein land meer wat garagerock betreft. Namen als Volt, Lili Z, Jack Of Heart en Sonic Chicken 4 waar u via grote garagelabels als In The Record Records en Slovenly Recordings mee in contact komt, maken eigenlijk maar het tipje van een ijsberg uit, waaronder een hoop beloftevol talent broeit. Een massa waarin men eveneens The Sixty Second Swingers uit La Rochelle kan terugvinden.
Eigenlijk hoeft het niet eens te verwonderen dat Franse garagerock het zo goed doet. Om te beginnen is men in Frankrijk al minder blootgesteld aan Angelsaksische rockinvloeden, wat er nu eenmaal toe leidt dat Franse garagebands vaak een stuk origineler uit de hoek komen. Dat bewees Cheveu bijvoorbeeld nog recentelijk met 1000, een plaat waarop het combo de grenzen tussen elektrotrash, garagerock, hiphop en klassieke muziek met logge hamers besloot neer te halen. Of wat dacht u van A.H. Kraken, een potje wanhopige punk dat nog het best als een soundtrack bij het ongenoegen van de werkloze jeugd in Frankrijk beschouwd kon worden? Weer een ander verhaal is het met The Sixty Second Swingers, een klassiek garagegroepje waar het enthousiasme zo fel van afdruipt dat men er maar heel moeilijk onbewogen voor kan blijven.
Het is met dat vurige enthousiasme in het achterhoofd dat The Sixty Second Swingers nog het meest aan The Routes doet denken, een Japanse garagegroep met een Engels opperhoofd dat er haast bewust naast leek te rammen, maar hiermee net een heel aanstekelijke indruk wist te maken. Toeval of niet, de zanger van The Sixty Second Swingers is eveneens van Aziatische afkomst. Met de single “Lonely & Blue” dat als voorloper van het album bij Howlin’ Banana Records uitkwam, waren wij in ieder geval meteen verkocht aan een nummer dat deed denken aan Davie Allan’s instrumentale surf, weliswaar aangevuld met aanstekelijke oerkreten en Engels met haar erop. Reken daar nog wat nostalgische orgels bij en men weet wat men kan verwachten van The Sixty Second Swingers.
Met “On My Way” krijgt u van de groep in ieder geval meteen een heel karakteristiek nummer voorgeschoteld. Het is een razendsnel nummer dat rockt als de beesten, tenminste als u van bij het begin door hebt dat u Better With Fuzz Babe! op 45 toeren en dus niet op 33 toeren moet draaien, wat vrij uitzonderlijk is voor een LP. Het zegt niettemin veel over Better With Fuzz Babe!, want als het in een versie van 45 toeren op een LP past, kan het natuurlijk geen trage muziek zijn.
Ondanks neerslachtige titels als “Lonely And Blue”, “Doing Me Wrong” en “Born Loser” klinkt The Sixty Second Swingers dan ook in de eerste plaats als een ultieme feel good band. Het is altijd even lekker luchtgitaar spelen op zijn muziek en vertragen doet het plaatje bijna nooit. Als het combo al eens een trager nummer brengt zoals met “Doing Me Wrong”, dan drenkt hij zijn muziek wel weer in een hoop fuzz en huilende keyboards, waardoor je als rock-‘n-roll-liefhebber toch nooit op je honger blijft zitten. Met “Searchin’” weet het combo dan weer uit te pakken met een even eenvoudige als catchy tekst, waardoor je niet altijd het gevoel hebt naar opmonterende deuntjes te luisteren zonder veel van de tekst te verstaan. Niet dat het echt nodig is, want de talrijke surfgitaarlijntjes zijn al ruim voldoende om een mens te laten hunkeren naar een festivalstrand in Zuid-Frankrijk waarop de groep — gehuld in kleurige hawaiihemden — van jetje kan geven.
Wij wensen The Sixty Second Swingers bijgevolg eenvoudigweg te besluiten als een groep waar je niet met een uitgestreken gezicht naar luistert, maar net als iets dat je na een zware werkdag spontaan in je platenspeler steekt met de bedoeling de hemel in je hoofd te laten opklaren. En meer moet dat niet zijn, toch?
