Al drie albums lang haalt Pissed Jeans zijn inspiratie uit de late jaren ‘80 en vroege jaren ‘90. De cocktail van punk, hardcore, grunge en metal, aangevuld met uitgeschreeuwde frustratie en komische nonsens, staat garant voor onbeperkt luisterplezier. Op hun vierde plaat zetten ze die formule op punt, vooral wanneer het gaspedaal stevig wordt ingedrukt.
Met een overweldigende oerkracht trekt opener “Bathroom Laughter” zich los uit het moeras van feedback en overstuurd basgedreun, waarmee Honeys van wal steekt. Wat volgt is een helse rit waarin het viertal de achtervolging inzet op veteranen als Karp en Cosmic Psychos, om zich uiteindelijk te pletter te rijden tegen de logge baslijn van opvolger “Chain Worker”. Hier dicteren The Melvins het tempo. De toon is gezet en Honeys schopt van begin tot eind wild in het rond met een energie die het gebrek aan originaliteit ruimschoots goed maakt.
“I drink my alcohol deep into the core of my bones / Until it completely dissolves”: Pissed Jeans bezondigde zich nooit aan de grote maatschappelijke thema’s en het ziet er niet naar uit dat daar snel verandering in zal komen. In “Cafeteria Food” ventileert een demonische versie van Dilbert zijn frustratie over de projectmanager die hem het (kantoor)leven zuur maakt, terwijl “Teenage Adult” de draak steekt met apathische gamers die maar niet volwassen willen worden. “Loubs” geeft dan weer een inventieve draai aan het grootste cliché uit de muziekgeschiedenis. Het resultaat is een grappige maar doorsnee bluesrocker over, jawel, schoenen. Muzikaal gezien zijn het geen hoogtepunten, maar met het tekstvel bij de hand staan ze toch garant voor een brede glimlach op de smoel.
“Romanticize Me” weet wel op alle vlakken te overtuigen, ook al wordt de inspiratie overduidelijk bij het ruigere werk van Queens Of The Stone Age gehaald. “Health Plan” is dan weer pure hardcore punk die in een rotvaart voorbij flitst. Eens op snelheid zijn ze moeilijk te overtreffen en het is vooral bij de tragere nummers dat de aandacht wel eens verslapt. Zo krijgt “Cafeteria Food” een wel heel erg monotone riff mee en ook “Male Gaze” weet maar half te boeien. Het nummer klinkt overigens verdacht veel als Harvey Milk ten tijde van The Pleaser en ook “Vain In Costume” had op die plaat niet misstaan. Stelen als de raven: wie het doet in stijl komt er doorgaans wel mee weg. Pissed Jeans speelt op dat vlak mee in de categorie ‘Ocean’s Eleven’, al is de intro van “Cat House” dan weer schaamteloos gejat van Brainiacs “Nothing Ever Changes”. Gelukkig breien ze er een klepper van een nummer aan vast.
Ze kunnen hun voorbeelden maar moeilijk verbergen, die van Pissed Jeans. Laat dat de pret niet drukken, want Honeys is een stevige scheut rock-‘n-roll van het type verstand op nul en volle gas vooruit.
