“Ducktails? Bedoel je die übercoole tekenfilm van vroeger?” Nope. Ducktails is een project van Real Estate-gitarist Matt Mondanile. Wat begon als een slaapkamerbandje groeit op The Flower Lane uit tot een ruimer kader waarbinnen bevriende muzikanten ook meespelen, met uiteenlopende resultaten.
Ducktails voelt zich tijdens deze eerste lentedagen als een paus op een balkon: 200% thuis. Een hoopvolle lenteprik die wordt gevolgd door een grijze sneeuwbui: dat is ongeveer hetzelfde spanningsveld waarbinnen Mondanile bij Ducktails en Real Estate graag werkt. Songs waarin melancholie en optimisme altijd gelijkspelen en de winnaar door de luisteraar wordt gekozen.
Bepaalde passages op The Flower Lane zijn perfect inwisselbaar met iets op de jongste Real Estate of voorganger Ducktails III: Arcade Dynamics. Veel opvallender zijn een handvol nummers met een totaal afwijkend eightiesgeluid, waardoor in het geheel niet echt een lijn kan worden getrokken. Gebrek aan visie? Misschien wel, maar het eclectische geheel werkt wel. Ducktails is absoluut geen zelfgenoegzaam zijproject en Matt Mondanile blijft zoeken naar nieuwe invalshoeken. Op dit album betekent dat dus: andere muzikanten aan het woord laten. Vaste begeleidingsband Big Troubles treedt explicieter op de voorgrond en geeft het album een veel cleaner geluid dan eerdere lo-fi pogingen.
Dat samenwerkingen centraal staan, hoor je duidelijk op “Letter Of Intent”. De vocals zijn voor Jessa Farkas van experimentele band Future Shuttle en op de synths horen we Daniel Lopatin, bekend van onder andere Oneothrix Point Never. Het geheel klinkt echt als een gesamtkunstwerk, zonder twijfel een hoogtepunt van het album.
Het is een gekend fenomeen onder de frequente bezoekers van Duckails/Real Estateland: je bevindt je op een schijnbaar onbelangrijke plaats, bij een rustig kabbelend nummer, wanneer lange schaduwen waarschuwen dat er veel meer aan de hand is dan je op het eerste zicht had gedacht. Zo gebruikt Mondaline in titeltrack “The Flower Lane” een Steely Dan-orgel om de allerprilste jaren tachtig te evoceren. Jimmy Carter maakt plaats voor Ronald Reagan en een jonge Michael J. Fox is zijn hippieouders kotsbeu. Alleen de subtielste muzikanten kunnen via een popsong zo’n specifieke sfeer oproepen.
Ook “Assistant Director” is zo’n stukje vals plat uit de eighties (hoe hoekig kan een synth klinken?). Maar wie niet oplet, blijft gedesoriënteerd achter in The Flower Lane. Sommige nummers zijn weggelopen van de laatste Real Estate (“Planet Phrom”) of van een vorige Ducktails-plaat (“Academy Avenue”). Voeg daarbij een track als “Timothy Shy” waarop Big Troubles de bovenhand lijken te halen en je krijgt een grillig album dat in elke windrichting tegelijk wil waaien.
Het is een beetje zoals wanneer kinderen vol enthousiasme een mengeling van cola, limonade en ijsthee willen uitproberen en dan met grote ogen constateren dat de som niet altijd gelijk is aan de delen. Maar bon, de gloriejaren van de eenheidsworst-uit-laptop beginnen stilaan te vervelen, dus zo’n eclectisch muzikantenplaatje is een zeer fijne afwisseling. Hopelijk leert Mondanile tegen de volgende keer nog een beetje beter het overzicht te bewaren en dan komt het helemaal goed. Ober, een glas ijslimocola on the rocks, alstublieft!
