Matt Korvette stoort zich aan de dingen: deel vijf. Pissed Jeans maakte een carrière uit ergernis en apathie bij alledaagse ongemakken. De mix van uitgeschreeuwde frustratie en absurde onzin is al sinds het prille begin een vast gegeven, een herkenningspunt, waarmee ze zich onderscheiden van gelijkgezinde hardcore punkbands. Why Love Now verandert die winnende formule niet, en waarom zou het? Het is nog steeds entertainend om Korvette zijn ongenoegen te horen brullen over de “problemen” met hard-to-get webcamdames en wereldvreemde financiële analisten.
De hete adem van Melvins en Black Flag blijft erdoorheen wasemen, maar Why Love Now lijkt meer dan zijn voorgangers een eigen sound te cementeren. De referenties zijn minder nadrukkelijk en Pissed Jeans klinkt vrijgevochten vanonder het juk der genrepurisme, waardoor de switch van noise naar garage over sludge vlot gemaakt wordt. Zo opent “Waiting On My Horrible Warning” onkarakteristiek serieus en dreigend, als een etterende zweer die ieder moment uit elkaar kan spatten. “The Bar Is Low” is daarentegen heel erg in-your-face, in de stijl van een vroege Danko Jones, terwijl hardcorenummer “Worldwide Marine Asset Financial Analyst” in negentig seconden evenveel muilperen uitdeelt. Welke bocht ook genomen wordt, Korvettes growl — die meer en meer aan Lemmy Kilmister doet denken — en Randy Huths overstuurde bas garanderen compactheid en herkenbaarheid.
De meest afwijkende track is tevens de opmerkelijkste: “I’m A Man”, waarin niet Korvette maar spoken word-artieste en auteur Lindsay Hunter een loopje neemt met genderpolitiek op de werkvloer. Herkenbaar banaal kantoorgelul over balpennen en koffie transformeert in een ongemakkelijke seksistische monoloog op een monotone beat. Dat de misogynie hier door een vrouw wordt verhaald, is een van de betere uitingen van Pissed Jeans’ missie en bestaansreden: het onverbloemd van leer trekken tegen alle verdorvenheid die deze moderne samenleving oogluikend tolereert.
Why Love Now maakt melding van een band met nooit eerder vertoonde focus en daar lijkt het producersteam voor veel tussen te zitten. Arthur Rizk is een uit de metalwereld afkomstig, technisch meesterbrein en Lydia Lunch is … Ja, Lydia Lunch. De no wave-legende staat gekend om een onconventionele en bijna spirituele aanpak waarmee je moet kunnen omgaan. In het geval van Pissed Jeans werkt dat alvast als Panoramix’ toverdrank. We dachten niet dat de doeltreffendheid van hun vorige, Honeys zou geëvenaard worden, maar Why Love Now overtreft ze zelfs vlotjes.
