Als je weet dat ze in de UK de grens tussen een EP (extended play) en een album doorgaans rond de 25 minuten leggen, dan weet de goede verstaander meteen dat er voor de grindcore andere regels zullen gelden. Acht minuten is wat de Finse kabaaltrots nodig heeft om de klus te klaren in een bijzonder jaar.
Waarom bijzonder? Het is intussen twintig jaar geleden dat gitarist Mika Aalto en zanger Keijo Niinimaa Rotten Sound oprichtten en zich met een resem albums en tours opwerkten tot een van de meest gerespecteerde (én gekopieerde) grindcorebands van de wereld. Vooral sinds het tweeluik Cycles (2008) en Cursed (2011) is de status van het kwartet enkel nog toegenomen en wordt hij gerekend tot cruciale uithangborden, net als Napalm Death, Brutal Truth en het al eveneens Scandinavische Nasum.
Die laatste band, die er de brui aan gaf toen frontman Mieszko Talarczyk omkwam bij de tsunami van 2004, ging in 2012 trouwens nog eens de hort op voor een soort afscheidstournee, waarvoor Niinimaa de zang op zich nam. 2013 zou echter een jubileumjaar moeten worden voor Rotten Sound. Om dat met het nodige venijn op gang te brengen, komt de bende nu op de proppen met een zesdelig werkje dat om zich heen hakt met het verwachte, overtuigende geweld.
Opener “Cause” verspilt geen seconde, riff, drumslag, reutel aan overbodige franjes. Dit is rammen aan een ontieglijk hard tempo, met ziedende furie, beestachtigeblast beats en een sound die opnieuw wat schatplichtig is aan de klassieke Entombed-crunch. Dat laatste is ook zo’n beetje wat de band onderscheidt van Amerikaanse collega’s als Pig Destroyer, die ondanks de gelijkenissen toch herkenbaar zijn op een andere, meer gestileerde manier. Het is trouwens niet enkel de sound van Entombed die opduikt, want de midtempogrooves van “The Game” zijn duidelijk ook schatplichtig aan de Zweden. Alleen jammer dat het nummer aanvoelt als een aanloop naar iets dat niet komt.
Naar goede gewoonte volgen er nog een paar hyperkinetische stukken als “The Solution”, dat na een tragere aanzet overgaat op hardcorewaanzin, en afsluiter “Peace”. Van een bedrieglijke titel gesproken. De stijl en sound zijn monolithisch tot in het extreme en dat is ook het probleem: pik bij die songs in op eender welk moment en het verschil met het voorafgaande zal amper opvallen. Tijdens de beukstukken wordt de knop opengedraaid en het lijkt er haast niet toe te doen wat er gebeurt. Dat zorgt ervoor dat het aanvoelt als een aanslag met een voorhamer, maar ook dat er geen sprake is van enige dynamiek.
Gelukkig zijn er nog een paar songs die nadrukkelijker buiten de lijntjes kleuren: “War” heeft een paar vette groovestukken en “Salvation” pakt uit met een paar ultralogge, door blues geïnfecteerde riffs die net zo goed van Eyehategod hadden kunnen komen en voor de nodige afwisseling zorgen. Het volstaat echter niet om te kunnen spreken van een absolute must have. Daarvoor teert de band te veel op wat hij in het verleden al (beter) deed.
Rotten Sound speelt op 3 maart in Magasin 4 (Brussel).
