Smeed het ijzer als het heet is. Dat de meeste leden van Flying Horseman momenteel de handen vol hebben met het promoten van en concerten spelen met bands als Blackie & The Oohoos en In-kata hoeft niet te betekenen dat het stil moet blijven rond dit sextet. De EP Navigate stilt de honger van de liefhebbers intussen met vier oudere nummers, waarvan drie in soloversie door frontman Bert Dockx.
Maar eerst even dit. We hebben nog zitten twijfelen en hebben gewacht of het van ons zou afglijden als kleffe smurrie van een oliejas, maar het is niet gelukt. Het is een farce dat Flying Horseman geen enkele nominatie kreeg voor de MIA’s. Goed, we hebben het hier over de muziekindustrie, een wereldvreemde sector (of zien we dat net verkeerd?) die waarschijnlijk zelfs voor z’n meest onbegrijpelijke keuzes strategische plannen en veelkleurige grafiekjes kan voorleggen, natuurlijk door de juiste motieven ingegeven, maar de band en zijn album links laten liggen na wat nog best kan omschreven worden als een kritische triomftocht van een half jaar, is gewoonweg te zot voor woorden. En dat zonder afbreuk te willen doen aan de verdiensten van artiesten die wél genomineerd zijn. Zo zuur moet die oprisping ook niet klinken.
Twist is een van de Belgische mijlpalen van de voorbije jaren, een album met een muzikale en tekstuele rijkdom en inkleuring (meer tinten grijs dan het boek) die zelden gehoord wordt, in binnen- of buitenland. Het is een verzameling bedwelmende en turbulente getoonzette schetsen, terwijl de band de opmerkelijkste presence heeft sinds ene Mauro rond 1994 vanuit het niets opdook met een stelletje kornuiten om de Vlaamse rock-‘n-roll op z’n kop zetten. Maar kijk, tegelijkertijd weten we dat fulmineren tegen de machine van eenheidsworst en inwisselbaarheid weinig uithaalt, en dat er niks in te brengen valt tegen zorgvuldig georkestreerde mediacampagnes die het begrip kwaliteit nogal eens durven verwarren met andere termen uit de bedrijfseconomie en het mediatheater dat het vooral moet hebben van zijn smoeltjes en persoonlijkheden. Applaus! Voor jezelf!
De muziek dan maar? Vier oudere songs dus, waarvan er eentje al te horen was op het eerste, voorlopig onuitgegeven album dat de band opnam, en drie songs die regelmatig opduiken in de soloconcerten van Dockx. “America Is Dead” haalt moeiteloos het niveau van Twist. Zaten de songs daar al vaak op de grens tussen amper onder controle gehouden emotionele oerkracht en een bloedmooie fragiliteit, dan vindt er hier een al even merkwaardige spanning plaats. Zelden klonk Flying Horseman zo betoverend en breekbaar als hier (die achtergrondzang en de toetsen rond 1:40 steken een dolk in je hart en peuteren er vervolgens ongenadig op los), maar tegelijkertijd is het doordrongen van een teleurstelling en gevoelens van isolement die niet weggemoffeld kunnen worden, en voorzien van beelden die Hoppers lichtcontrasten en Friedlanders dissectie van het Amerikaanse landschap volstouwen met onheilszwangere metaforen en gevoelsladingen. Een instant bandklassieker.
De drie solosongs laten horen hoe bepalend de band geworden is voor de songs van Dockx, die door hun ontbeende karakter een veel Spartaanser en rootsgerichter karakter krijgen. Wat wel meteen opvalt is dat ook hier de obsessie voor pure klank (die nog aan bod kwam tijdens de aflevering van De Canvasconnectie over Dockx die onlangs getoond werd) centraal staat. Zijn stijl, waarin broeierige folk/blues, spookachtige galm en flarden abstractie samenkomen, is intussen uit de duizenden te herkennen, terwijl de kervende uithalen aan het begin van “We Navigate” de luisteraar meteen op het verkeerde been zetten, overgaan in een haast kale vertelling, om uiteindelijk weer versmacht te worden door toenemende effecten.
Opener “All Day”, die oorspronkelijk bedoeld was om op Twist te belanden maar nooit in de groepsfase belandde, klinkt iets vertrouwder in de oren en ligt qua sfeer in het verlengde van songs als “Memorial”. De verrassing komt echter op het einde, met een rootsversie van Joy Divisions “Shadowplay” uit het legendarische Unknown Pleasures. Zo’n vaalgrijze song aanpakken met een gitaarstijl die haast aanleunt tegen de boom-chicka-boom zonder het te doen uitmonden in een gimmick, is een krachttoer en doet uitkijken naar een volwaardige solorelease van Dockx. Opmerkelijk ook, hoe hij zich de beelden van Curtis (“To the centre of the city where all roads meet, waiting for you / To the depths of the ocean where all hopes sank, searching for you” — deels afgeleefde industriestad, deels verdorde parabel), die hij soms ook vocaal benadert, eigen gemaakt heeft. Met Navigate lijkt het alleszins alsof het hoofdstuk van de ‘oude’ Flying Horseman wordt afgesloten. Nu rest ons niets dan afwachten en concerten meepikken in de hoop een glimp op te vangen van het vervolg.
De EP verscheen in beperkte oplage op vinyl (opnieuw met artwork van Joke Leonare), is verkrijgbaar als download en kan beluisterd worden op SoundCloud. De band heeft nog optredens gepland in december. Meer info op de Facebookpagina.
