Een reünietour: tot daar aan toe. Maar een nieuwe plaat van Godspeed You! Black Emperor? Daar had niemand nog echt op gerekend. Niettemin is Allelujah! Don’t Bend! Ascend! een overtuigende terugkeer; tegelijk recapitulatie en de aanloop naar een nieuwe sprong voorwaarts. Of is het een eindpunt; een afrondend uitroepteken na een indrukwekkende carrière?
Met die God’s Pee hebben ze niemand bedot, het was immers al lang een koosnaampje voor de groep. En daarbij: die naamsverschuivingen zaten altijd al wat in de Constellationfamilie. Denk maar aan de vele incarnaties van A Silver Mt. Zion. Maar het was dus wel degelijk een nieuwe plaat van Godspeed You! Black Emperor die daar op concerten in de merchandisestalletjes lag zo’n twee weken geleden. Al is “nieuw” een heel klein beetje een geforceerd woord als je weet dat de kern van Allelujah! Don’t Bend! Ascend! twee nummers zijn die de groep al speelde bij zijn laatste concerten voor die niet-definitieve pauze begin jaren tweeduizend.
Niet dat dat iets uitmaakt. “Mladic” — bij talloze bootleggers sinds jaar en dag bekend als “Albanian” — is immers een grand cru die alle wannabe-postrockers terug naar af stuurt. Vanuit een langzaam aanzwellende zoemtoon en gevonden geluiden komt het al snel ter zake. Het duurt geen vijf minuten of het dondert en bliksemt, terwijl een gitaar oosterse motieven tekent tegen de stormlucht. De groep jaagt het nummer ongenadig op om langzaamaan de rust te laten weerkeren: geweld wordt dans, komt hortend tot bijna-stilstand met crashende cimbalen. Een écht nieuw nummer volgt met “Their Helicopter’s Sing”, niet meer dan een zes minuten durend drone-stuk over een doedelzaklijn, om de overgang te maken naar dat tweede moment.
“We Drift Like Worried Fire” (het vroegere “Gamelan”) neemt zijn tijd om na een gestage opbouw finaal en ongenadig te ontploffen in het soort militair-orkestrale aanval die enkel van dit Godspeed kan komen. Ondanks de enorme zwaarte is het ook een erg melodieus moment. Het is een plaat die het zoals gewoonlijk vaak meer van subtiele verschuivingen moet hebben. Een eenzame strijker mag de draad oppikken wanneer alles halverwege in elkaar is getuimeld, die galmende woestijngitaar pikt in, en voor we ’t weten wordt naar een tweede crescendo opgebouwd.
En dan is het gedaan. Als uitloper volgt nog zo’n drone. “Strung Like Lights At Thee Printemps Erable” is een outro, waarmee de vierde plaat van Godspeed You! Black Emperor wordt afgerond. En het is goed zo. Neen, deze groep is nog niet voorbijgestreefd, zelfs al hadden we de laatste keer dat we de groep zagen spelen in 2010 een ernstig nostalgiegevoel.
Twee nummers, twee drones is ook niet meer de epische uitgestrektheid van Lift Your Skinny Fists Like Antennas To Heaven of zelfs Yanqui U.X.O.. Eerder is het een gebald statement, een samenvatting van de voorbije jaren; “en nu klaar voor iets echt nieuws”. Maar dan toch: “God’s Pee was Thierry Amar, David Bryant, Bruce Cawdron, Aidan Girt, Efrim Manuel Menuck, Michael Moya, Mauro Pezzente, Sophie Trudeau, Karl Lemieux”, leest het cd-hoesje. Misschien is het dus ook niet meer dan dat: een oprapen van de losse eindjes, een laatste buiging voor het publiek. In dat geval: zelden zo’n gracieus afscheid gezien. Allelujah! Don’t Bend! Ascend! is geen nagedachte, maar een plaat die zonder blozen in het rijtje Godspeed-klassiekers kan staan.