Met reeds een volledig decennium op de kilometerteller is het wel duidelijk dat de psychedelische rockgroep Thee Oh Sees er weinig moeite mee heeft om te blijven boeien. Met een geluid dat het midden houdt tussen Talking Heads, The Cramps en Pixies was een eigen identiteit altijd een evidente zaak. Wat echter wel nog een uitdaging bleef, was het publiek niet te fel te overladen met het interessante, maar weliswaar tot de nok gevulde spectrum.
Het is heus geen wonder dat net Warm Slime, een van Thee Oh Sees’ kortste platen, nog het best in het geheugen ligt. Met maar zeven nummers waarvan één dertien minuten durende titeltrack had het combo genoeg dynamiet in huis om psychedelische rockliefhebbers te bekoren. Niet dat Help en Castlemania onverdienstelijk waren, maar de lengte woog toch een beetje op de kwaliteit van de platen als geheel. Met Carrion Crawler/The Dream Ep slaagt het combo er eindelijk nog eens in een krachtige plaat af te leveren. Thee Oh Sees koos voor een iets concreter concept en hoewel het plaatje weer redelijk lang is, vormt dat deze keer geen struikelblok.
Het lugubere hoesje onthult al een beetje waarom dat het geval is. Het groene, met een bajonet paraderende creatuur hoopt u niet in uw dromen tegen te komen en dat is eveneens het geval voor een carrion crawler, een fictief monster uit de rolspelklassieker Dungeons & Dragons dat qua uiterlijk veel weg heeft van een duizendpoot. Hoe zo’n schepsel te linken valt aan Thee Oh Sees, hoort u in titeltrack “Carrion Crawler”, een nummer met een steeds terugkerende loop die voortdurend versnelt en vertraagt en de soundtrack van de jacht van het monster op zijn prooi lijkt te willen vertolken. Geen thema dat mensen een lach op het gezicht zal toveren, maar wel één dat bijzonder goed past bij Thee Oh Sees’ obscure psychedelische rockgeluid.
Nadat het nooit voluit gaande “Carrion Crawler” in anticipatie heeft mogen opbouwen, is het de beurt aan het wilde “Contraption/Soul Desert”, een wervelend nummer waarin zowel zangeres Brigid Dawson als zanger John Dwyer de grillige vocals van Talking Headsfrontman David Byrne eren. Beiden botsen voortdurend, maar op een sexy en kunstzinnige manier, met het gevolg dat het nummer nog lang blijft nazinderen. Het contrast met “Robber Barrons” had haast niet groter kunnen zijn, met een Dwyer die een grillige zangstijl inruilt voor een tragere. Het vloekt verrassend genoeg niet, maar voorziet het plaatje net van extra olie om een stevige tweede helft tegemoet te gaan.
Dat de tweede helft eveneens een goede smeerbeurt heeft gehad, bewijzen nummers als “The Dream” en “Opposition (With Maracas)”. In dat laatste nummer mogen de maracas het geluid van Thee Oh Sees een Velvet Undergroundachtige impuls geven, terwijl het combo met het onheilspellende “The Dream” het concept van het plaatje trouw blijft. Het nummer is niet toevallig het langste van Carrion Crawler/The Dream EP, want net als in een nachtmerrie vraag je je hier af wanneer je eruit zal ontwaken, badend in het zweet. Het einde komt geen seconde te laat, maar evenmin te vroeg omdat je anders het cinematografische effect zou missen.
Dat Carrion Crawler/The Dream EP goed in elkaar zit, wordt vlug duidelijk. Tegen het einde van het album wordt het onheilspellende concept weliswaar net iets minder goed gevoed door iets minder vanzelfsprekende titels, maar zelfs het zware gezoem in “Crack In Your Eye” of het bevreemdende, roterende geluid in “Crushed Grass” spreekt genoeg tot de verbeelding om het plaatje op koers te houden. Het doet hopen dat Carrion Crawler/The Dream EP geen toevalstreffer is, maar het resultaat van een groep die lessen heeft getrokken, en op die ramkoers wil blijven verder gaan.
