Twee oudgedienden van Cavemen Speak, ’s lands bekendste alternatieve hiphopgroep (al is ‘bekend’erg relatief), maakten samen een nieuwe plaat. Als je hun recente solowerk neemt als indicator, dan kan je van alles verwachten: van abstract singer-songwritergeneuzel tot pompende elektrobeats. Dat zit er hier zeker allemaal in, maar de plaat heeft ook zijn onbeschaamde catchy momenten.
We beginnen echt te vrezen voor de houdbaarheid van Speed Dial 7’s schema’s. Soloplaten maken, toeren met z’n maatje Pip Skid, Marathon Of Dope runnen, werken aan nieuw Zucchini Drive-materiaal en ondertussen ook nog eens samen met zijn oude makker Nomad aan nummers knutselen: dat kan niet gezond zijn. Het moet de vaak geroemde West-Vlaamse ‘zelfstandigenvlijt’ zijn die deze productiviteit mogelijk maakt.
Zolang ook kwalitatief alles in orde blijkt te zijn, kunnen we hier alleen maar om juichen. Dat is op Lil Rio alleszins weer het geval. De plaat zal geen verrassingen laten horen aan de mensen die beide heren een beetje volgen, maar het blijft wel leuk meehobbelen op de spitante flow, terwijl de melodieën zich soms verbazend simpel vastzetten in je brein.
Het openingsduo “St Rocque” en “Gollywood” legt al dadelijk een paar van Lil Rio’s troeven op tafel. De hiphopbeats zijn redelijk uptempo en rechtdoorzee; in de maat bewegen met lichaamsdelen naar keuze mag zelfs voor de stijfste hark geen probleem vormen. Listige sampletjes porren de luisteraar in de oren, die zo extra ontvankelijk worden voor de catchy refreintjes.
Het wordt snel duidelijk welke twee zaken Lil Rio typeren: het overvloedig gebruik van synths, en de originele aanpak van de dubbele vocalen. Dit is geen plaat geworden met twee rappers die ieder om de beurt een strofe voor zich nemen. Nomad beschikt over een karakteristieke, hoge, nasale zangstem. Die doet het goed in refreintjes en bruggetjes, maar kan wel wat aanpassing vragen voor langere stukken. Speed Dial 7 heeft een eerder sterke, gerodeerde flow. Hij durft ook te experimenteren met zang en allerlei effecten, om het contrast met zijn kompaan nog te vergroten.
De plaat duurt iets langer dan een half uur en weet de hele tijd te boeien. De nummers worden nooit nodeloos opgerekt met lange intro’ s, outro’s of herhalingen. Het gaat allemaal van boem, beat aan, punt maken en gedaan. De aandacht wordt ook steeds weer gewekt omdat de negen nummers redelijk gevarieerd zijn. “Stay Cool” en “Trials” zijn meer balladachtig, met wat extra gitaar en een bedachtzame, licht melancholische sfeer. “Burn Your City Down” heeft een zwoele, beetje dubby ondertoon maar dreigende vocals en synths, en is best een straf nummertje met radiopotentieel.
In “Breaking Rules” en “Lifestyle Exaggerators” doen respectievelijk Pip Skid en Birdapres mee, twee rappers uit de Marathon Of Dope-stal. Hun bijdragen zijn niet wereldschokkend, maar hun eigen werk is zeker de moeite van het beluisteren waard. Birdapres’ bedaarde rapstijl vloekt hier echter redelijk hard met de pompende elektro en de knorrende synths van “Lifestyle Exaggerators”. Jammer, want zo wordt een aangenaam plaatje afgesloten met een wat valse noot. Al is het ook best mogelijk dat we na een half uur ons synth-verzadigingspunt bereikt hebben, want dat instrument wordt echt wel opvallend veel gebruikt.
Het sterkste punt van deze plaat is echter de onopvallende manier waarop ze de luisteraar inpakt. Je begint vanaf de eerste tel met je hoofd te knikken op de beats van “St Rocque”, en pas bij de wegstervende elektrotonen van het laatste nummer besef je dat je weeral een half uurtje muziek hebt beluisterd. Zet je Lil Rio nog een keer op, dan merk je meteen dat er verschillende refreintjes zijn die al blijven hangen. Alles (behalve dan die strofes van Birdapres) zit zo soepel en doordacht in elkaar dat het bijna vrijblijvend lijkt, alsof het plaatje ons nonchalant wordt toegeworpen en wij dan maar moeten zien wat we ervan vinden. En eigenlijk is dat ook wel zo: je kan het gratis downloaden, en meer info dan de titels van de nummers is er niet bij. Beantwoord die nonchalance dus niet zomaar met een schouderophalen.
Lil Rio zal niet de geschiedenisboeken ingaan zoals Cavemen Speak dat deed. Toch bevat de cd enkele erg geslaagde nummers die het vertrouwde concept van de hiphop verrijken met wat vrij experiment en de karakteristieke onnavolgbare gedachtekronkels van deze twee rassongschrijvers. Want dat is zeker duidelijk: ook al is hun materiaal soms moeilijk verteerbaar voor massaconsumptie, Nomad en Speed Dial 7 groeien nog steeds als producers, muzikanten en zangers.