Marathon Of Dope, 2011
7-11, volgens een numerologische benadering betekent die
combinatie mijns inziens minstens twee dingen. Ten eerste is het
een winnende combinatie in het dobbelspel Craps en ten
tweede betekent de combinatie het openings- en respectievelijk
sluitingsuur van de gelijknamige winkels. Zonder al te diep te gaan
in de metaforen, denk ik dat je beide zaken wel kan betrekken op de
maker van deze plaat. Tom De Geeter kan je gerust winnaar van een
groot lot noemen omdat hij onafhankelijk de muziek kan maken die
hij wil, waar hij wil, met de mensen die hij wil, en er bovendien
nog eens de wereld rond mee kan reizen. Dat soort geluk dwing je
als tegendraadse hiphopper natuurlijk alleen maar af door lange
uren te kloppen en je ziel en zaligheid in je muziek te stoppen.
Als je vervolgens beslist je platen gratis weg te geven via de
website van je eigen label, kan een publiek je moeilijk
negeren.
Nog maar in oktober 2010 kwam ´Short Rich Apocalypse’ uit, Speed
Dial 7’s eerste album (onder die naam althans). Eerder was hij al
actief met o.a. Cavemen Speak, Gunporn en
Zucchini Drive. Dat zijn ook allemaal interessante projecten, al
zullen de pure hiphoppers met voorliefde voor een stevige beat en
recht-door-zee rhymes echter bij Speed Dial 7 het meest
aan hun trekken komen. Sommige van die projecten tourden ook, en
het voorbije half jaar was Speed Dial 7 solo op stap in Europa en
daarbuiten. Tijdens die tours werden vele vrienden gemaakt en
talloze stoffige platenwinkeltjes uitgekamd op zoek naar bruikbaar
vinyl. Beide zijn erg nadrukkelijk aanwezig op ’11’.
Krakende samples van erg diverse pluimage geven veel kleur aan
de muziek op deze tracks. We horen alles terug van jazz tot rock en
filmmuziek. Sommige (akoestische) gitaren zouden ook live
ingespeeld kunnen zijn, maar dat is helemaal niet zeker. In
verschillende nummers zijn de gitaren opvallend aanwezig; agressief
en opzwepend in ‘Run for cover’ of eerder zweverig in de rustige
nummers ‘First you love it’ en ‘Crash collision’. Over de meeste
samples hangt een nadrukkelijke retrozweem: de drum’n’bass
extracten uit ‘Pure Evil’ nemen je zo mee naar de funk uit de jaren
70. Daarbovenop hoor je soms ook nog het gekraak van vinyl of zelfs
het overslaan van de naald, ook al kan dat natuurlijk kunstmatig
zijn.
Even opvallend aanwezig is de Canadese gastrapper Pip Skid: hij
spreekt zijn woordje mee op maar liefst 5 van de 11 nummers. Zijn
flow is gelukkig erg complementair met die van Speed Dial
7 zelf. Pip Skid vuurt zijn woorden wat sneller en venijniger af
dan SD7, die een iets ruwer stemgeluid hanteert en soms nogal
houterig rapt. In bijvoorbeeld de intro van ‘Binoculars’ klinkt hij
zelfs wat geforceerd. Naast Pip Skid figureren er nog een 8
gastrappers en -zanger(es)s(en) op ’11’. Dat lijkt overdaad, maar
is het niet. De verschillende vocale bijdrages sluiten heel goed op
elkaar aan en geven het idee dat hier een collectief aan het werk
is, in plaats van een solo-project met gasten. SD7’s grootste
sterkte blijkt te liggen in het produceren van zijn eigen platen en
het laten excelleren van zijn gasten, en dat hij dan zelf af en toe
vocaal onderuitgaat is met plezier vergeven. Trouwens, te veel
moeten we daar niet over zeuren: zijn eigen strofen op ‘Poker Faces
II’, ‘Run For Cover’ of ‘Satellites II’ zijn bikkelhard en strak
als Kate Middleton in haar trouwjurk. Hetzelfde geldt voor de
freestyle in het bonusnummer ‘Poker Faces II Freestyle’
die je vindt bij de single-versie van dat nummer op de Marathon of
Dope-website.
Alle nummers worden gekenmerkt door een geprononceerde en
moeilijk te negeren drumbeat, wat niet hetzelfde is als
een constant hoog tempo. ‘First You Love It’ (met gezongen
bijdrages van Nomad en Elisa P) is zelfs een ballad te
noemen. Afsluiter ‘The Plague’ wasemt een zware blues-sfeer uit, en
wordt gekenmerkt door die beat en opvallende passages met zowel
zang als spoken word. Het is een bedwelmend nummer om na
net geen drie kwartier het album mee af te sluiten.
De Kortrijkse wereldburger Tom De Geeter is een sterk
hiphop-producer die een gevarieer geluid met een eigen gezicht
wegzet. De vele gastbijdragen en zijn eigen minimale vocale
aanwezigheid in sommige nummers zaaien misschien wat verwarring
over de juiste typering van ’11 ‘ (soloplaat, producersplaat,
collectief werk?), maar leveren wel erg genietbare nummers op. Dat
is het voornaamste toch? Ben je een fan van old school
rap, maar niet zo wild van kale beats dan moet je zeer naar de
website surfen en deze van dichterbij bekijken. Ben je toch aan je
computer bezig, neem dan ook de tijd om wat andere MOD-producties
te beluisteren. Je zal het je niet beklagen.
