Hoe verleidelijk is het hier een flauwe woordspeling te maken over hoe Magic Trick je als luisteraar — komt ‘ie! — met een trucje in zijn netten strikt. Ruler Of The Night klinkt op het eerste gehoor immers zeer dertien in een dozijn, tot — komt ‘ie opnieuw! — de magie naar de oppervlakte borrelt.
Begin dit jaar bracht Tim Cohen met zijn band The Fresh & Onlys Play It Strange uit, een collectie zomersongs die de winter in een Californische gloed dompelde. Vandaag doet Cohen min of meer hetzelfde met Magic Trick: Ruler Of The Night is het geluid van zomerse ongedwongenheid.
Op de tweede langspeler leunt Magic Trick immers dermate achterover dat tijdens de eerste luisterbeurten de vraag opborrelt of platenlabel Hardly Art ten prooi gevallen is aan met psychedelica besmet drinkwater en plompweg de eerste de beste verzameling deuntjes die het te pakken kon krijgen, uitgebracht heeft.
Toch blijkt het plaatje geen instant effect te hebben. Integendeel. De eerste luisterbeurten rijst de vraag of a) Cohen hét kwijt is en indien niet of b) platenfirma Hardly Art hét kwijt is. Want was Hardly Art, vijf jaar geleden opgericht als Sub Pop-dochter, niet het label waar nonchalant in het rond musicerend talent zijn ei kwijt kon?
Gelukkig blijkt het antwoord op zowel vraag a als b negatief te zijn, tot je eigen stomme verbazing. Want wat eerst niet veel meer lijkt te zijn dan een collectie gezapig kabbelende deuntjes waar weinig of niets op aan te merken valt, ontpopt zich gaandeweg tot een brok muziek met hemelse trekjes.
Als een soort serene Other Lives strooit Magic Trick gouden melodieën in het rond, alsof sixtiespop alsnog met succes aan zingende cowboys gekoppeld moet worden, zoals het toepasselijk getitelde “Melodies” treffend illustreert.
Ook “Ruby” is daar een mooi voorbeeld van. Er wordt een meisje bezongen, op schijnbaar eenvoudige wijze, tot een vloedgolf aan klanken opdoemt en de song omgetoverd wordt tot iets dat misschien nog het best te omschrijven valt als subtiel episch.
Magic Trick is echter op zijn best wanneer het tempo laag is en ontroering het doel, zoals in afsluiter “I Say Your Name”. Hoe de schoonheid hiervan aanvankelijk niet duidelijk was, is een compleet onbegrijpelijk.
Langs de andere kant: dit is een album dat niet snel gaat vervelen, een plaat waar de schoonheid in de details zit. Met een beetje geluk is Ruler Of The Night over een jaar nog goed voor verrassende luisterbeurten.
