’Don’t stop believing!’ We geven het toe, lang voordat Glee de foute jaren tachtig opnieuw uit de kast haalde, kweelden wij de nummers van Journey al uit volle borst mee in de karaokebar. Toen we hoorden dat de makers van het aanstekelijke Hairspray hun ding zouden doen met Broadwayhit Rock of Ages, een schaamteloze hommage aan foute eighties classics, sprongen we al kirrend omhoog. Toen we daarna vernomen dat niemand minder dan Tom Cruise een uitgebluste rockgod zou spelen, trokken we onze lederen broek (mét in folie gewikkelde komkommer in de slip) aan om in de stemming te komen. Van al dat giechelend (en toegegeven, ietwat overdreven) enthousiasme blijft jammer genoeg niet veel meer over na het aanschouwen van Rock of Ages, een vermoeiende musical die nooit plezant genoeg wordt om je mee te sleuren in de neonverlichte kitsch. Naar de dichtsbijzijnde karaokebar, en snel een beetje.
In de lichtjes aangepaste filmbewerking van Broadwaymusical Rock of Ages trekt small town girl Sherrie (Julianne Hough) naar Hollywood om er door te breken. Dat valt dik tegen, maar ze botst er wel op city boy Drew (Diego Boneta) die ervoor zorgt dat ze aan de slag kan in nachtclub The Bourbon Room. De club zit echter in financiële problemen en rekent op een knaller van een afscheidsoptreden van rockster Stacee Jaxx (Tom Cruise) en zijn band. En dan zijn we vertrokken: jongen en meisje worden verliefd, het rockfenomeen zit in een dip en de preutse vrouw van de burgemeester (Catherine Zeta-Jones) wil rock-‘n-roll voorgoed verbannen uit de stad. Maar ‘we built this city…!’ enzovoort.
Hairspray, de vorige musical van Adam Shankman, knetterde zo hard van de feelgood-vibes, ironie en heerlijke jukeboxliedjes dat het onmogelijk was om niét heupwiegend de zaal te verlaten. Iets dat makkelijker te bedwingen zal zijn bij Rock of Ages, dat zowel op narratief als muzikaal vlak veel minder succesvol is. Uiteraard is het allemaal niet serieus bedoeld, het is zelfs zeer onnozel bij momenten, maar toch hangt er een soort oprechte liefde voor het tijdperk van de hair band-rock in de coulissen. Moedig, maar als je dan toch een halfnaakte Tom Cruise als rock-en seksbeest te pakken hebt, waarom draai je het volume dan niet gewoon helemaal open tot 11? Rock of Ages is niet campy en ironisch genoeg om geestig te zijn en niet rock-‘n-roll genoeg om al headbangend de zaal af te breken. Het zit er wat tussen en dat voor twee veel te lange uren.
Als je de kijker dan toch twee uur wil ‘entertainen’, zorg er dan voor dat het verhaaltje net iets minder slordig tussen de zeshonderd en zesendertig liedjes wordt gehangen. Verhaal is misschien ondergeschikt in dit geval, maar het zorgt wel voor ademruimte tussen het gekweel door en dient als kapstok om de muzikale momenten aan op te hangen. Maar daar doet Adam Shankman deze keer dus niet aan mee en bijgevolg krijg je niet zo zeer een film als wel een lang uitgesponnen videoclip. De clichés passeren aan de lopende band, wat best mag, maar ze passeren ook veel te stroef. Nergens is er ook maar een beetje gevoel voor ritme en samenhang. Het over en weer springen tussen de ontluikende romance van de twee hoofdrolspelers, de getroebleerde Stacee Jaxx en de rest van de rammelende plot (waarom is Catherine Zeta-Jones boos op Foreigner-covers? Waarom?) klikt niet vlot in elkaar en de makers zoeken al te makkelijk hun toevlucht in de liedjes om het geforceerd aan elkaar te plakken. Waarom zou je een verhaal proberen vertellen wanneer je geheel willekeurig REO Speedwagon, Guns ‘n Roses en Def Leppard door de speakers kan jagen? Right?
We zouden er allemaal niet zo hard over doorzagen, mocht Rock of Ages ook effectief een beetje rocken. Maar los van het feit of je nu fan bent van het genre, de interpretaties die de acteurs en actrices te berde brengen in Rock of Ages zijn wel zeer zachtgekookte versies die eerder thuishoren op een knuffelrock-album dan op een ‘Eighties Rocked the Cashbah’-verzamelaar. De zangpartijen klinken bovendien veel te hard naar opnamestudio (van Tom Cruise z’n stem blijft bitter weinig over). Shankman vertikt het dan ook nog eens om een muzikale set-piece helemaal te laten openbloeien en kiest resoluut voor mash-ups en medleys die het allemaal fragmentarisch en uitputtend maken. Twee écht geslaagde momenten springen eruit. Tom Cruise en hete lits Malin Akerman die bijna all the way gaan tijdens ‘I wanna know what love is’. Pathetisch, geil, plakkerig en zonder kleren. Zoals het hoort. En dan is er ook nog een leuk ‘can’t fight this feeling’-duetje tussen Russell Brand en Alec Baldwin. Voor de rest krijg je kleurloze musicalnummers die ook nog eens lijden onder onmemorabele choreografieën.
Over Tom Cruise valt niet te klagen. Hij gooit zich met veel overgave op de rol van uitgeholde rockgod Stacee Jaxx (soms lijkt hij wel de musicalversie van T.J. Mackey uit Magnolia) en zorgt op z’n eentje voor de coolste momenten uit de film. Hetzelfde kan niet gezegd worden van Diego Boneta (krék Jelle De Beule!) en poppemieke Julianne Hough, die veel te weinig uitstraling hebben om het vehikel te dragen. De rest van de cast amuseert zich met mate. Russell Brand mag een paar sappige oneliners laten rollen, Paul Giamatti speelt de gladde manager met een prachtig paardestaartje en Bryan Cranston laat zich ook even zien én spanken. De sloeber.
Rock of Ages slaagt er veel te weinig in om een rocking good time met de knipoog te serveren. Ja, Tom Cruise is in vorm en fans van de foute kant van eighties rock zullen smullen, maar wie er dan toch vollenbak voor wil gaan, kan beter een avondje doorzakken in een veel te luide karaokebar waar de voltallige enola-redactie (meestal op vrijdagavonden) het beste van zichzelf geeft op de stadionrock van Europe en Bon Jovi.
