Vanaf het moment dat black metal begin jaren negentig in een
stroomversnelling kwam, profileerde Moonspell zich als een band om
rekening mee te houden. En dat terwijl het genre indertijd welig
tierde in Scandinavië en een klein deel van Europa, maar zeker niet
in het zonnige Portugal. Deze Portugezen trokken zich gelukkig
niets aan van landelijke muziektradities en sloegen hun eigen
duistere pad in. In 1995 debuteerde ze met ‘Wolfheart’ en niet veel
later kwamen ze al weer opzetten met ‘Irreligious’, die met 800.000
verkochte exemplaren pas echt potten brak. Enkele mindere
experimenten halfweg de carrière daargelaten, kan je meestal
kwaliteit verwachten bij een nieuwe release.
Als trouwe fans keken wij dan ook belangstellend uit naar ‘Alpha
Noir’. Liefst vier jaar heeft deze plaat op zich laten wachten.
Niet omdat de muzikanten luieriken zijn die een langdurige siësta
met biertje in de hand kunnen appreciëren. Wel omdat ze de
afgelopen jaren enerzijds hevig getoerd hebben en ze anderzijds de
tijd namen om iets deftig neer te pennen waar ze alle vijf uiterst
tevreden mee zijn. Bovendien heeft ‘Alpha Noir’ eigenlijk een
tegenhanger in de vorm van ‘Omega White’. ‘Alpha Noir’ vormt de
agressieve kant, ‘Omega White’ gooit het over een meer
atmosferische boeg.
Een dubbel-cd dus, die eens een andere zijde van Moonspell
belicht. Spijtig genoeg besloot Napalm Records de twee schijfjes
samen louter als speciale editie uit te geven. Het gros van de fans
zal slechts de standaardeditie kunnen bemachtigen met het deel dat
het meest typische bandgeluid laat horen. Ons promo-exemplaar bevat
jammer genoeg het standaardwerk en wij kunnen enkel ‘Alpha Noir’ in
de schijnwerpers plaatsen.
Wat meteen opvalt, is dat het album veel minder donker klinkt
dan voorganger ‘Night Eternal‘ en één
van onze all time favorites ‘Memorial’. Nochtans zijn de
gothic elementen die Moonspell graag door zijn black weeft opnieuw
aanwezig, net als de doominvloeden. Maar daarnaast heeft de band
dit keer het een en ander afgesnoept van heavy metal en zelfs rock.
Zo klinken de nummers een pak toegankelijker en makkelijker op te
pikken, maar net daardoor maken ze een minder diepe indruk dan
sommige hoogstandjes uit het verleden.
Neem bijvoorbeeld de eerste single ‘Lickanthrope’ die het
verhaal van roodkapje voor volwassenen vertelt. Als single is dit
de enige juiste keuze omdat dit nummer op de een of ander manier
catchy klinkt. Het is geen popdeuntje dat je onmogelijk –
willen of niet – uit je hoofd krijgt, maar eerder een rocksong die
niet per se het beste uit het repertoire van een band is, maar wel
het meest toegankelijk en bijgevolg het bekendste. Zo is
‘Lickanthrope’ -ondanks de verwijzingen naar het nog steeds
legendarische debuut ‘Wolfheart’ – zeker niet het beste nummer op
de plaat, wel het meest rechttoe rechtaan. Zonder veel franjes maar
met een makkelijk te onthouden melodie en dus een potentiële
publiekslieveling bij optredens.
Op zich niks tegen dit soort nummers, maar toch is het een
opluchting dat de toegankelijke koers niet volledig doorgetrokken
wordt. Moonspell blijft immers het meest bekoren met hun complexere
opbouwen, rustige overgangen waar je een ontploffing verwacht en de
dynamiek tussen agressief en sfeervol, zoals bij de ijzersterke
opener ‘Axis Mundi’ waar de spanning langzaam opbouwt met
overstuurde gitaren en een geleidelijk oppompend ritme. Hier beleef
je wat de Portugezen groot heeft gemaakt en wat door lichte
wijzigingen evengoed fris blijft klinken.
De solide en veelbelovende start is niet volledig representatief
voor ‘Alpha Noir’ door het handvol nummers dat, net zoals de
single, minder overweldigend klinkt. Het gaat bijgevolg een beetje
op en af wat het geheel allesbehalve slecht maakt, maar nooit het
niveau van pakweg ‘Memorial’ doet halen. Geen echte teleurstelling
dus en ook geen volledige klapper. Wij vermoeden dat ‘Alpha Noir’
beter tot zijn recht komt in combinatie met ‘Omega White’, zoals
het oorspronkelijk bedoeld was. Misschien doet de rustige kant van
het tweeluik het hardere nog wat steviger klinken zoals een
rasechte metalhead het graag heeft. Nu zou het weleens kunnen dat
de black metalfan dit plaatje te zacht vindt en de rockfan iets te
hevig moet slikken.
Moonspell bewees echter al dat er wel degelijk een publiek voor
hun experimenten is, en nog niet zo’n klein ook. Dat zal nu niet
anders zijn want de negende telg in de backcatalogus blijft een
zeer genietbaar werkstuk. Het is vooral het oor van ons
criticasters dat het complexere werk verkiest. Dat complexe zit
absoluut in het titelnummer dat één van de toppunten introduceert.
De heren houden van historische verhaaltjes en hier draait het
grondidee rond de gladiatoren in Rome die met hard werk tegen de
gevestigde waarden indruisen. Een moreel lesje dat niet erg subtiel
maar erg lekker klinkt in het refrein “Alpha Noir! We want a
new world!”.
Nog zo’n sterk staaltje is ‘Em Nome Do Medo’, het enige nummer
in het Portugees. En het werkt wonderwel. Ook ‘Grandstand’ brengt
de fut er in en voert je terug naar de begindagen met een flinke
dosis gothic-invloeden. Genoeg compensatie dus voor de iets minder
memorabele schrijfsels zodat de fans na enkele luisterbeurten
grotendeels tevreden achterblijven.
