Waar is de tijd dat Olivier Elen nog met het naïeve, maar lieflijke indierockgroepje Stonedigger het Belgische poplandschap inkleurde? Blijkbaar ver achter ons, want met Raw is Elen’s garagegroep Gentlemen Of Verona al aan een derde plaat toe. Een project dat hij met de strakke gitaren en de overtuigende zang van de vuilbekkende Debby Termonia wel altijd in redelijk goede banen heeft kunnen leiden.
Gentlemen Of Verona is een groep die wel zijn charmes heeft. Wie heeft er op een zomers festival namelijk eens geen zin in wat good old rock-‘n-roll, en dat gebracht door een knappe frontvrouw waarvan de rauwe stem grote iconen als Patti Smith en PJ Harvey eert? Opener “Oh!” liegt er in ieder geval niet om met een zangeres die zich al kreunend een weg baant doorheen het nummer en terloops nog even haar uitdagende kledij beschrijft. De gitaren komen maar traag en plagend op gang, maar barsten uiteindelijk lekker uit en volgen Termonia perfect in wat een soundtrack bij een orgasme moet lijken.
Binnen dat beperkte spectrum van de uitdagende black lady en de rauwe gitaren levert Gentlemen Of Verona uiteraard mooi werk af. En dat nu al drie platen lang. Dat is echter eveneens de keerzijde van de medaille: hoe lang kan een dergelijke groep met datzelfde beproefde concept blijven bekoren voordat het concept te saai wordt? Met tracks als “Beg”, “Control” en “Daylight” volgen er weliswaar nog meer goede nummers, maar het combo blijft wel erg veel hangen bij de grootste gemene deler van invloeden als The Rolling Stones, The Stooges en PJ Harvey. En dat in een tijd waarin een hoop nieuwe, interessante rockgroepen als pakweg The Black Keys, Thee Oh Sees en Black Lips het mooie weer maken.
Toch is de beperkte muzikale horizon niet het enige aspect waar wij het moeilijk mee hebben. Een tweede minpunt is namelijk de overdaad aan nummers waarin Debby Termonia zich als uitdagende rocklady probeert te verkopen. Onze collega recensent Reinout De Pauw was in 2008 na het debuut Gentlemen Of Verona al helemaal overtuigd van Termonia’s vrouwelijke kwaliteiten. Waarom datzelfde concept dan veelvuldig blijven uitmelken? Het is heus geen wonder dat kroonreferentie PJ Harvey net met een conceptplaat over oorlog als Let England Shake haar comeback heeft gemaakt. Zelfs zij moet regelmatig op zoek naar nieuwe invalshoeken. Een foto van Harvey’s veel te grote neus die vanonder haar lange zwarte haar tevoorschijn komt, is trouwens ruim voldoende om de fantasie van haar aanbidders te prikkelen.
Over de kwaliteit van het songmateriaal echter geen slecht woord. De band weet hoe een goed klassiek rocknummer in elkaar zit en dat bewijzen veel nummers op Raw, zelfs het met SM flirterende “When You Hit”. Toch bekoort een rustig, op piano gebracht liedje als “Gun” of het fel anticiperende “I Wanna Have It” zeker zoveel, want het is net met dat soort nummers dat het combo eens uit het eigen, intussen niet meer zo opwindende wereldje breekt. Wat trouwens niet eens moeilijk hoeft te zijn, want zelfs als de groep eraan twijfelt de technische bagage in huis te hebben om nieuwe horizonten te verkennen, dan kan een nieuw concept wellicht nog soelaas brengen.
Dat Gentlemen Of Verona na drie platen wel eens wat meer zelfkritiek mag tonen alvorens nog eens een nieuwe plaat uit te brengen, lijkt ons bijgevolg een eerlijk besluit. Want als alle platen inwisselbaar blijven, zal dat de groep uiteindelijk zeker geen voordelen opleveren. En dat kan toch onmogelijk de bedoeling zijn voor een combo dat met een goede zangeres, goede muzikanten en het nodige songschrijverstalent toch nog wel minstens dat ietsje meer in huis lijkt te hebben?
