We geven het grif toe. Een vreemde grimas verscheen op ons gezicht toen we vernamen dat Portishead-brein Geoff Barrow zich liet omdopen tot ‘Fuzzface’, en met tientallen rappers de studio indook om er aan een rapplaat te werken. Na een eerste luisterbeurt maakte Quakers echter brandhout van onze vooringenomenheid. This stuff is just wicked!
Quakers heeft naast Barrow ook 7-stu-7 en Katalyst in zijn rangen, twee producers die nauwe banden hebben met Barrows platenlabel Invada. Het trio ging aan de slag met bakken vinyl en samplede eruit dat het een lieve lust is. In de film Exit Through the Gift Shop van graffiti-kunstenaar Banksy kwamen al enkele nummers voorbij, maar Quakers biedt meer. Veel meer. Maar liefst 41 (eenenveertig!) tracks lang schippert het album tussen lo-fi (“Chicken Livers”), minimal (“Up The Rovers”), blaxploitation (“Hunnypots Of Beeswax”), jaren tachtig (“Dark City Lights”), en alles wat daartussen ligt. De heren hebben zich hoorbaar geamuseerd, het album is energiek en zit vol referenties aan A Tribe Called Quest, Rakim, NWA en zelfs Radiohead. Wie zoekt, die vindt!
Maar denk vooral niet dat Quakers een plaat is die het enkel moet hebben van zijn productionele knip- en plaktechnieken. Neen, wat dit album zo sterk maakt, zijn de rappers. Bekende MC’s als Prince Po, Aloe Blacc en het duo Dead Prez krijgen hier bijstand van aanstormend talent. Er wordt stevig gespit, en de nieuwe garde profileert zich als een roedel hongerige wolven. De nummers duren gemiddeld een kleine twee minuten, wat maakt dat er niet veel tijd is om je te bewijzen. Deze aanpak roept herinneringen op aan de rapbattles uit de begindagen, waarbij een beat op de draaitafel gelegd werd en je moest gáán alsof je leven ervan afhangt. “Where the fuck is the change Mr. Obama? A lot of promises but never kept”, stelt Emilio Rojas in “Belly Of The Beast”.
Voor elk nummer werd een passende stem gevonden. Hoogtepunten opnoemen is dan ook onbegonnen werk. Er is de ontdekking van Coin Locker Kid, die op “Russia With Love” en het donkere “The Beginning” klinkt als een bloedbroeder van Wiz Khalifa en Lupe Fiasco. Op “Sign Language” doet het dan weer deugd om Aloe Blacc nog eens te horen rappen. De female raps van Lyric Jones op R.A.I.D. vormen een fijne afwisseling tussen al het viriele geweld. Keer op keer is het kwalitatief hoogstaand. Het mag dan ook niet verbazen dat dit album wordt uitgebracht op Stones Throw, de thuisbasis van wijlen J Dilla en Madlib.
“A lot of MCs got one style/ Me, I got numerous”, rapt Guilty Simpson aan het begin van dit album. Hetzelfde gaat op voor het meesterbrein Geoff Barrow. Nogmaals, we willen de man zeker niet alle credits voor dit juweeltje toeschuiven, maar na het fantastische, maar o zo kille Third van zijn Portishead en de krautrock van zijproject Beak, focust hij zich op Quakers opnieuw op de grauwe straten van de grootsteden. We kunnen enkel besluiten dat Barrow het ‘m eens te meer heeft geflikt.
Het wordt moeilijk om dit bonte gezelschap samen op een podium te brengen, maar op plaat slaat Quakers alvast serieuze gensters. Wu Tang Clan en OFWGKTA hebben er meteen een te duchten concurrent bij voor de titel van hiphopcollectief van het moment. Koopt u jaarlijks maar één hiphopalbum, laat het dan Quakers zijn. Koopt u er geen, dan beseft u nog niet half wat u mist.
