Dat we achter de feiten aanhollen! Free All The Monsters had, laat daarover geen twijfel bestaan, minstens in de top tien van ons eindejaarslijstje van 2011 moeten staan. Eigenlijk verdient het album, na een week luisteren als zot, mogelijk zelfs een plaats aan de top van dat lijstje.
Flashback naar 1982. In het Nieuw-Zeelandse Christchurch broeit een kleine, maar levendige scene van bandjes. Wanneer begin jaren tachtig leden van ongetwijfeld wereldschokkende acts als The Clean, The Bilders en Thanks To Llamas samen beginnen te spelen, ontstaat iets dat tot op de dag van vandaag voor verwondering zorgt. Zij het in zéér beperkte kring.
The Bats. Ze staan aan de vooravond van hun dertigste verjaardag. Hebben nooit een bezettingswissel gekend. Succes evenmin, ondanks tournees met Alex Chilton en Radiohead. Met Free All The Monsters is in het najaar van 2011 hun achtste studioplaat verschenen. Omdat dat meteen ook het beste album is dat het viertal tot nog toe uitbracht, is het niet meer dan terecht daar alsnog aandacht aan te besteden.
Geen enkele band weet immers op zo’n efficiënte wijze Big Star, The Softies en vroege R.E.M. tot een geheel eigen resultaat om te smeden: een lap muziek die — onvermijdelijk — doet denken aan de jangelende indiegeluiden uit de jaren tachtig, maar die tegelijk kan bogen op een wel heel toegankelijk popkantje. Die combinatie, die The Bats door de jaren heen tot in de puntjes heeft weten te verfijnen, maakt van Free All The Monsters een onweerstaanbaar en lichtelijk verslavend album.
Een mogelijke reden daarvoor, is de jeugdige onschuld, waarnaar Arcade Fire op zoek gaat in zijn muziek, hier wezenlijk onderdeel is van het karakter van de gebrachte songs. De frisheid die van de titeltrack spat, maakt het bijna onmogelijk te geloven dat je hier met veteranen te maken hebt. Of neem "Spacejunk", dat heerlijk komt aangolven en met zijn aanstekelijke ritme zowaar aanspraak maakt op de titel van feelgoodhit.
Hoewel The Bats duidelijk niet de meest originele band is — al kan je je afvragen of dat wel klopt, gezien hun lange staat van dienst — kan het viertal bogen op een niet te negeren aantrekkingskracht die uitgaat van de even naïeve als efficiënte songs. Zelfs al klinkt het dan allemaal enigszins kig, deze band is het levende bewijs dat het mogelijk is decennia lang actief te zijn in het muziekvak en nog altijd geïnspireerd en vitaal uit de hoek te komen. Een hele opsteker nu de generatiegenoten van R.E.M. en Sonic Youth de handdoek gegooid hebben.
Een band van wereldformaat zal The Bats vast nooit worden, maar dit is véél en véél te goed om enkel door wat toevallige luisteraars te worden opgepikt. Ja, het is kig (soms tot in het extreme, werp maar eens een blik op de website van de band), maar aangezien de songs staan als een huis, is er eigenlijk geen enkele reden om The Bats niet keihard aan de borst te drukken.
