Je hebt van die albums die tijd vergen om door te dringen, soms veel tijd. Repetitions, de derde plaat van Blueneck, is een mooi voorbeeld.
Blueneck is de zoveelste donkere parel van Denovali Records, het Duitse undergroundlabel met Weltschmerz als handelsmerk. Of het nu Celeste, Heirs, Her Name Is Calla, Omega Massif, Switchblade of The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble is, elke band straalt een duistere sfeer uit.
Blueneck is volgens sommigen Engelands best bewaarde postrockgeheim. Verwacht echter geen bombastisch of scheurend geweld à la Explosions In The Sky of Mogwai, maar veeleer een Sigur Rós meets Radiohead dat niet vies is van de sombere klanken van de new wave en de vroege postrock van Talk Talk en Slint.
De vier jongens van Blueneck hebben een aangeboren zwak voor tristesse en ingetogenheid, dat is duidelijk te horen. Opener "Pneumothorax" wordt gedragen door een sobere piano en dito strijkers. Ook in het meer naar ambient neigende "Sawbones" overheerst een begrafenisstemming. Misschien wacht u dan ook het best tot u in een neerslachtige bui bent vooraleer u zich aan Repetitions waagt.
In "Una Solus Victus" en "Barriers Down" vinden we hetzelfde neerslachtige sfeertje. Veel heeft te maken met de etherische, bij momenten broze stem van Duncan Attwood. Vooral in "Sawbones" scheert Attwood hoge toppen en doet hij denken aan The Antlers’ Peter Silberman, een compliment dat kan tellen.
"Sawbones", "Venger" en "Ellipsis" zijn ongetwijfeld de topnummers van het album. Met een minimum aan klanken kan Blueneck een maximum aan emotie genereren. Als het eens tot een (kleine) klassieke uitbarsting komt, blijven zachtheid en subtiliteit de codewoorden. Dat de band vooral veel geluisterd heeft naar Sigur Rós — en dat is geen verwijt — druipt van sommige songstukjes af.
Nummers als "Sleeping Through A Storm", waarin de band op het randje van het pathetische bengelt, en het meer gitaargedreven "The Last Refuge", met een op Mogwai geënte eruptie, zijn dan weer minder geslaagd. Vooral het laatste nummer — de vreemde eend van de plaat — blinkt uit in overbodigheid.
Niettemin blijft Blueneck een leuke afwisseling tussen de eenheidstroep die tegenwoordig in het circuit verschijnt. Negen fragiele nummers en één zwaarmoedige stemming: deze plaat vergt logischerwijs wat meer concentratie dan de doorsnee melodieuze postrockplaat. Gun deze spaarzame muziek wat tijd om zijn ware gelaat te tonen. Repetitions blijft een kleine aanrader.
