In een interview verklapte Ed MacFarlane, leadzanger van
Friendly Fires, onlangs dat de titel van hun jongste album
geïnspireerd zou zijn op het fictieve paradijselijke eiland Pala –
uit een roman van Aldous Huxley (‘Island’). Dat is er ook aan te
horen, want Friendly Fires – nochtans een band uit het regenachtige
St.cAlbans in Engeland – katapulteert ons met veel gemak naar die
tropische setting. Trompet, saxofoon en een hele stapel percussie
brengen een vleugje oude disco, soul en funk.
Daarnaast horen we ook een invloed van de jaren tachtig, zeker
als MacFarlane met veel gemak op zijn kopstem overschakelt. Wanneer
Friendly Fires een paradijselijke jungle tot leven brengt, huist
daar zelfs een beetje techno in. Geen harde techno met veel
witruimte, maar eerder de drukke, speelse doch droevige soort die
nu zo hip is. Denk aan ‘Garden’ van Totally Enormous Extinct
Dinosaurs (TEED), die trouwens een aantal van Friendly Fires’
voorprogramma’s verzorgen. U begrijpt dat we met al die invloeden
moeite hebben om een etiket te kleven op de stijl van Friendly
Fires. Maar met beelden van een strandvuurfeest, paradijselijke
jungle en een vallende sterrenhemel komt u al heel ver.
Nieuwsgierig? Luister eerst naar ‘Hurting’. Dat is nummer vijf,
maar de onbetwiste nummer één van het album. Een echte
dansvloerkiller, die begint met iets dat klinkt als een gigantische
stuiterende fopneus, een grappig semidroevig geluid dat u meteen
onderuit zou moeten halen. Voor het geval u toch nog niet mee was
met de sexy groove, duikt er ook nog een diepe
pingpong beat op die ons doet denken aan Tiga maar vooral aan
‘2 Different Ways’ van Factory Floor. Van alle nummers op dit album
beschikt ‘Hurting’ over het meeste ademruimte. Andere nummers
trekken baantjes rond de zon in knisperende volte (druk druk druk)
en dat vinden wij ook prima. Maar deze track tilt u even uit de
jungle en… schiet u in trage warp speed naar een ander
melkstelsel (om daar weer druk verder te dansen).
Ook de tragere tracks hebben iets branderigs. We zouden de
titelsong zelfs durven vergelijken met een smeeksong van
George Michael, weliswaar zonder het aangeblazen hese en expliciet
seksuele. Ook de laatste track ‘Helpless’ doet ons enigszins – voor
de laatste keer – in de verte aan George Michael denken. Ook niet
te veel, want Friendly Fires klinkt vooral overduidelijk als
zichzelf.
Bij de meest melancholische nummers kan je bijvoorbeeld niet
stilzitten. ‘Blue Cassette’ draait rond het plezier om iemands stem
onverwacht terug te horen, met gebruik van samples met
cassetteruis en junglebeats. En daar zit Friendly Fires
alweer pal op de tijdsgeest èn bovenop het kloppende hart van de
electro- en technoscène, want ook zij borstelen de oude
cassettebandjes nu met veel vuur terug af. ‘Show Me Lights’
sprenkelt nog een snuifje hiphop op het vuurtje, zodat u een beetje
extra door de knieën veert.
Het creatieve gebruik van elektronisch gespetter en gebluts
vraagt om zoekende laserstralen en een losgaande club. ‘Pala’ zet
aan tot ongegeneerd dansen, net zoals de frontzanger zelf doet
tijdens de liveshows. We horen een zekere ronddraaiende beweging in
de muziek (typisch voor funk), lange uithalen, en enorm veel
percussie. We vroegen ons al af hoe Friendly Fires er met drie man
(gitarist, zanger/synths, drummer) in slaagt om zo’n drukke jungle
te toveren met slechts één traditionele drumset. Niet dus; live
durven ze soms wel twee akoestische drumsets mee te brengen, met
(elektronische) pads. Bovendien helpt een ingehuurde bassist met
extra drums waar nodig en daar onderdoor lopen dan nog opgenomen
geluidjes.
Daardoor staat dit album vol vuurbommen zoals ‘Live Those Days
Tonight’, dat dankzij de blikkerig klinkende percussie wel op
ontploffen lijkt te staan. Bij ‘Hawaiian Air’ zien we spontaan een
hoela-polonaise in een turbulent vliegtuig, met een
weemoedig zingende piloot achter de intercom. Gitaren, belletjes
synths en reverb zijn dan weer de perfecte ingrediënten voor ‘Pull
Me Back to Earth’ en ‘Chimes’.
Het album heeft bovendien bijzonder mooi artwork (een
blauwe exotische vogel). De mix van Braziliaanse ritmes, disco,
funk en techno zit meer dan goed, de energie spat ervan af. Bovenal
klinkt deze band meesterlijk: we denken dat ze niet snel naar huis
gespeeld zullen worden door eender welke funkband – zelfs al ligt
de lat hoog in dat genre. De enige opmerking is dan ook een
dienstmededeling: Friendly Fires heeft met ‘Pala’ geen rustige
luistermuziek afgeleverd. Ze laten zich moeilijk negeren en mikken
recht op de zenuwen. Kortom: net zoals een vuur hout nodig heeft,
eist de drukte in deze muziek aandacht op, maar in ruil daarvoor
krijgt u automatisch dansende benen.
