CNR
Achttien jaar draaien ze ondertussen al mee, de mannen van Korn.
En met uitzondering van de exit van Brian ‘Head’ Welch, die zich
plots door God geroepen voelde en de nieuwe Messias uithing, is de
bezetting van de band altijd blijven rusten op dezelfde vaste
waarden. De typische gitaarlijnen van Munky en de bassriffs van
Fieldy aangespekt met dat uit de duizenden herkenbare stemgeluid
van frontman Jonathan Davis. Naast al het vertrouwde heeft Korn
echter ook nooit geaarzeld om een gok te wagen en al vanaf hun
titelloze debuut uit 1994 tekenden ze voor muziek die af en toe de
platgetreden metalpaadjes verliet. Een nieuw genre met de naam
nu-metal was geboren en een hoop – vooral jonge – fans volgden met
spanning de bewegingen van deze veelbesproken band.
Enkele jaren later verraste het doorbraakalbum ‘Follow the
Leader’ alweer door pop- en hiphopinvloeden bij het geluid te
betrekken. ‘Untouchables‘ was een
buitenbeentje door de voor Korn atypische over de top geproduceerde
sound. Tegelijkertijd blijft het één van de meest grimmige platen
uit hun repertoire. Het bleek echter ook de start te zijn van een
langzaam afbrokkelende en verschuivende fanbasis. De vier
navolgende platen waren zo verschillend van elkaar en van de
gesmaakte begindagen dat er vooral afwachtend in plaats van
enthousiast wordt uitgekeken naar nieuw werk van de heren.
Toen in maart dit jaar de eerste single verscheen van het
nieuwbakken ‘The Path of Totality’ bleven de scherpe reacties niet
uit. Voor het nummer ging de groep in zee met dubstepproducer
Skrillex – een zoveelste vreemde switch in de carrière van de band.
Maar na de eerste schrik te hebben verwerkt, bleek het deuntje
zowel catchy als loodzwaar. Een combinatie die ook de overige
nummers op ‘The Path of Totality’ siert.
Wij vonden de samenwerking met allerhande dubstepproducers op
voorhand al van bijzonder veel lef getuigen. Het is dus een
aangename bevestiging dat de praktijk in een even geslaagde
samensmelting is uitgedraaid als de theorie. Op de plaat staan
samenwerkingen met Excision, Kill The Noise, Downlink, 12th Planet,
Skrillex, Feed Me en zelfs het uit Nederland afkomstige
drum-‘n-bass duo Noisia. Allemaal geen klein grut in de
elektronische scène hoewel Skrillex in onze contreien de meest
klinkende naam blijft – getuige daarvan de fangroep ‘I hate how
they compare Skrillex to Jesus. He’s good, but he’s no
Skrillex’.
Geen wonder dus dat de drie tracks waar zijn naam bij vermeld
staat, uitdraaien als de beste van de plaat. Bovendien leert een
beetje spitwerk ons dat het elektronicamonster vroeger in een
vreselijk slechte emocoreband speelde, wat uiteraard zijn
affiniteit met metal en zijn snelle toezeggen verklaart. Jonathan
Davis van zijn kant heeft altijd veel van dance en dupstep
gehouden. Een match made in heaven, zeg maar. Het indrukwekkende
resultaat daarvan hoor je in ‘Get Up!’ – die beruchte eerste
single, ‘Narcissistic Cannibal’ en ‘Chaos Lives in Everything’.Wat
niet wil zeggen dat de kwaliteit van de andere nummers niet hoog
is.
‘The Path of Totality’ klinkt als Korn op zijn best. Het plezier
in de studio weerspiegelt in de muziek, die ondanks de vreemde
input nog steeds als Korn klinkt. Het blijft evengoed nog altijd
een metalplaat. De zang, drum en gitaren zijn prominent aanwezig in
de vertrouwde stijl van de bijbehorende muzikant. De elektronische
elementen zijn niet te negeren, maar smelten mooi samen in het
geheel. Wat vooral een hele opluchting betekent, is het feit dat
deze plaat niet klinkt als een verzameling remixen van wisselende
kwaliteit. Het is duidelijk dat er op voorhand een duidelijke visie
ontstond hoe de twee stijlen moesten verzoend worden.
Als we al een minpunt kunnen bedenken, dan is het de korte
speelduur. Hoewel je het feit dat het album voorbij vliegt ook als
een enorm compliment kan opvatten. En net door het compacte van de
songs krijgen ze nooit de kans om eentonig of vervelend te worden,
iets wat bij een langdurige dj-set wel eens anders uitdraait. Veel
fans van het eerste uur zullen ‘The Path of Totality’ een moeilijk
te verzwelgen traktatie vinden. Aan de andere kant kan Korn op deze
manier een volledig nieuw publiek aantrekken. Aan de kwaliteit zal
het niet liggen, die is na enkele teleurstellende platen opnieuw
torenhoog.
