Ahzo, u dacht dat het immer beukende Swedish House Mafia het enige is dat Zweden te bieden heeft op vlak van dance. Think again, want sinds een jaar of vijf staat The Field, het eenmansproject van Axel Willner, garant voor verfijnde techno uit de Zweedse hoofdstad. Op zijn derde album Looping State Of Mind gaat Willner verder dan voorheen, zowel in de breedte als in de diepte.
The Fields debuut From Here We Go Sublime gaf de elektronische scene midden 2007 een ferme schop onder de kont. Repetitieve technotoetsen harmonieerden met ontelbare lagen ambient, wat resulteerde in een van de meest verslavende platen van dat jaar. Opvolger Yesterday And Today verdween wat in de vergeethoek en om dat te vermijden gooit The Field het nu over een andere boeg. Looping State Of Mind draagt ontegensprekelijk Willners signatuur, al gaat hij hier eclectischer te werk. Alles wijst erop dat de Zweed — net als die andere hedendaagse technogrootmeester Apparat — even genoeg heeft van het feestgedreun en de drang voelt om andere paden te bewandelen. Gitaar, piano en bas worden naar voren gemixt, wat de authenticiteit en het livegevoel bevordert. Aan de gelaagdheid wordt niet geraakt, maar het klankpalet is wel gevoelig uitgebreid
Dat maakt van Looping State Of Mind onmiskenbaar The Fields meest gevarieerde plaat en als die geen onmiddellijke coup de foudre teweegbrengt, ligt dat enkel aan de tijd die nodig is om het album in al zijn diversiteit te vatten. Het is even wennen, aan het lage tempo of aan de echoënde synths van opener “Is This Power” en de gure intro van “It’s Up There”, die aan de shoegazebeweging van begin jaren negentig refereren. Maar bij iedere luisterbeurt gaan de nummers, die stuk voor stuk de zevenminutengrens overschrijden, steeds dieper onder je huid kruipen.
Ook de titeltrack is een illustratie van het veelzijdige karakter van de plaat; het verraderlijke nummer steekt bijzonder funky van wal, maar wordt al snel overschaduwd door dichte shoegazewolken en donkere bassen. Het lijkt wel of Robert Smith met de hulp van Anders Trentemøller een acidtrack in elkaar stak en daar nog in slaagde ook. De piano van “Then It’s White” legt dan weer The Field zijn meest kwetsbare kant bloot en vormt een breekbare, melancholische elektronica-elegie die je eerder van een artiest op het Type-label zou verwachten
The Field behoudt zijn oog voor detail en gaat nog meer dan tevoren op zoek naar fijne nuances. Zo valt “Arpeggiated Love” het beste te omschrijven als kosmische postrock waarbij de gitaarerupties vervangen worden door ruisgolven. En het is een cliché, maar onder de koptelefoon valt pas de volledige rijkdom van de plaat te ontwaren; de weggedoken stemmen in “Burned Out” en in afsluiter “Sweet Slow Baby”, of de superbe bassen van hoogtepunt “It’s Up There”.
Bij een eerste beluistering laat Looping State Of Mind misschien geen onuitwisbare indruk na, maar na een draaibeurt of vijf geraak je eraan verslingerd als een priester aan de geur van versgewassen Petit Bateau-ondergoed. Op zijn derde langspeler toont The Field zich van zijn meest veelzijdige kant, zonder aan magie in te boeten.
Op 23 november stelt The Field Looping State Of Mind voor in de Brusselse VK*, in het kader van het festival Autumn Falls.
