Casket, 2011
Er lijkt een vloek te rusten op Duitse metalhordes. Ze ploffen
als paddenstoelen uit de grond om vervolgens als parasieten te
teren op alle clichés die beschikbaar zijn in het genre. Nu, het is
altijd oppassen met vooroordelen, want af en toe is een debuut
aus dem Osten ook een schot in de roos. Daarom geven we
Deadend in Venice toch een eerlijke kans.
Het typische promopraatje vertelt ons dat dit een originele
nieuwkomer is in het melodieuze deathmetalgebeuren. Dat klinkt
alvast veelbelovend en tijdens een eerste luisterbeurt wordt dat in
eerste instantie ook waargemaakt. De originaliteit zit hem vooral
in het feit dat de melodieus gezongen stukken voor hun rekening
worden genomen door een middelmatig kwelend gothiczangeresje. Haar
onvermogen om hoge noten te halen valt meteen op en suggereert een
gebrek aan scholing. De gitaarpartijen rocken echter lekker vet met
hier en daar zelfs een rasechte thrashinvloed. De grunter
van dienst doet het niet onverdienstelijk. Hier en daar klinkt wat
geforceerd werk door, maar al bij al brengt hij het er stukken
beter af dan zijn vrouwelijke tegenhanger.
Jammer genoeg ebt het potentieel, dat we bij een eerste
luisterbeurt hoorden, meer en meer weg. Na een aantal rondjes komen
de minpunten steeds pijnlijk naar voor gewurmd. Om te beginnen is
het geluid niet zuiver genoeg. Bij momenten klinken de zangpartijen
alsof ze uit een blikken doos geschud zijn. De dynamiek tussen
growler en vocaliste is zo goed als afwezig en hun teksten
komen waarschijnlijk uit het tienerdagboek van een van de
bandleden. Vooral ‘Dirty Little Princess’ spant de kroon met een
tekst over een BFF (Best Friend Forever) die de hoofdpersoon op
puberale wijze teleurgesteld heeft. Denk aan een ingepikt vriendje
of iets in die aard.
Het muzikale gedeelte verzeilt volledig in de schaduw door de
zwakke vocale prestaties. Filter het emotieloze gekweel weg en je
krijgt opnieuw die potentie om iets straf te creëren. De gitaren en
drums zijn voorzien van een goede productie en de muzikanten achter
de instrumenten spreidden zelfs enkele leuke vondsten tentoon.
Luister bijvoorbeeld eens naar ‘War’ dat zich van een grote
muzikale groove bedient en verder enkel met
grunts is aangevuld. Een verademing op de plaat en op zich
best een sterke compositie.
Hier en daar heeft dit debuut nog zo’n sterk moment, maar langer
dan een paar tellen duurt het nooit. Het lijkt alsof de
groepsleden, ongetwijfeld met perfectionistische bedoelingen, hun
partijen opnieuw en opnieuw hebben opgenomen tot elk greintje
persoonlijkheid weggewerkt was. Dit ervaren we wederom het meest in
de vrouwelijke zang. Er zit geen variatie in de zangwijze, alles
klinkt lief en donzig. Zo draait een nummer met een titel als ‘Hate
Sweet Hate’ uiteraard bijzonder lachwekkend uit.
‘See You on the Ground’ is enkel een schijfje voor niet
veeleisende adepten van het genre. Vooral tieners kunnen zich hier
waarschijnlijk in vinden. De puberale sound moet dringend afgeschud
worden als deze band een groot publiek wil aanspreken. Ergens, erg
goed verstopt, zit groeipotentie. Misschien lukt het betere songs
te schrijven en wordt het zangeresje ofwel buiten geknikkerd of
volgt ze zanglessen onder dwang. Voorlopig kijken we weinig
verwachtingsvol uit naar een vervolg.
http://www.myspace.com/deadendinvenice
http://www.deadend-in-venice.de
