Arts
Vanuit een afgelegen blokhut in de weidse Canadese wildernis
weerklinkt al enkele jaren het duistere en spookachtige geluid van
Timber Timbre, alias Taylor Kirk. De getormenteerde ziel met
baritonstem veranderde echter van tactiek en schreef zijn vierde
album, ‘Creep On Creepin’ On’, noodgedwongen tijdens zijn tour en
breidde zijn project uit met twee andere muzikanten, Simon Trottier
en Mika Posen. De stijlvolle folk noir, blues en soul is sterk
geëvolueerd, maar klinkt zoals de titel doet vermoeden, nog altijd
minstens even griezelig en bezeten.
‘Creep On Creepin On’ werd recent nog geselecteerd voor de
shortlist van de 2011 Polaris Music Prize. Uit een lijst van tien
Canadese albums zal op 19 september het beste album van het jaar
verkozen worden. Zo steekt het album zijn voorganger voorbij, het
zelfgetitelde ‘Timber Timbre’, dat in 2009 alleen in de longlist
werd opgenomen. Ondanks de stijgende nationale erkenning is het nog
af te wachten in welke mate het publiek zal vallen voor deze zeer
duistere folk, die spoken tot leven brengt.
Rock-‘n-roll drukt een fundamentele stempel op dit album. Samen met
Kirks vertrouwde brouwsel van atmosferische elementen en gospel
blues werd ‘Creep On Creepin’ On’ verrijkt met invloeden van onder
andere Elvis Presley en doo-wop van de jaren 50. Soul en folk
vervolledigen samen met freak jazz en andere experimentele muziek
de sound op ‘Creep On Creepin’ On’. Soulelementen zijn duidelijk te
vinden in ‘Black Water’, het hoogtepunt van het album. Het is een
mooi opgebouwde song en bezit een knaller van een melodie die u
achtervolgt wanneer de zon maar niet wil schijnen in de zomer – of
in uw leven. De cd-speler wordt op het manische af op repeat gezet
en voor u het weet gaat u slapen en staat u op met deze melodie.
Toch frappant dat een smeekbede zo gelukzalig kan overkomen.
Op ‘Woman’ wordt Kirk betrapt op een Elvisimitatie. De song heeft
een lange, psychedelische intro en outro waar Tom Waits zich ook
aan zou durven wagen. Deze contrasteren met de melodie, die een ode
zou kunnen zijn aan de vrouw. Niets is minder waar: naarmate
‘Woman’ vordert, wordt duidelijk dat Kirk niet meer weet hoe hij
met een vrouw moet omgaan. Deze tegenstelling is geen uitzondering.
Timber Timbre maakt er een gewoonte van de luisteraar op het
verkeerde been te zetten. Het lugubere ‘Too Old To Die Young’ mondt
uit in een leuk doo-wop deuntje dat we goedgeluimd meeneuriën
(zonder te beseffen wat we meeneuriën).
Het album moet het vooral hebben van zijn sfeer en heeft iets weg
van een diep psychologisch drama waar Kirk schermt met wazige
teksten en een akelig rookgordijn rond zijn songs optrekt. Wat
doorsijpelt, is dat de ik-persoon er maar niet in slaagt het einde
van een relatie te verwerken. Hij hunkert zo obsessief terug naar
de tijd voor de breuk dat een normaal mens schrik krijgt van deze
onheilspellende en bezitterige woorden. Er heerst constant een
onderhuidse spanning, alsof op elk moment de stoppen kunnen
doorslaan.
De eerste song, het spookachtige ‘Bad Ritual’, grijpt de luisteraar
al meteen bij het nekvel door de bevreemdende, kreunende keelklank
van Taylor Kirk die soms overslaat, terwijl hij een haar van zijn
ex-vrouw in bed vindt. “I found your long blond hairs. I felt your
poltergeist presence in the frame of the bed. Every creak is a
trigger, I will think of you with others”: Kirk ventileert met
enige frustratie en weemoed. In deze indrukwekkende horror
weerklinkt Tom Waits op zijn meest morbide ondersteund door een
hiphopritme. De protagonist beseft dat deze waanvoorstelling ten
opzichte van zijn ex niet normaal is, toch voelt hij zich
machteloos in zijn bezetenheid. Dit zingt hij ook in de ballade
‘Creep On Creepin’ On’. De zalvende violen, opgewekte piano en
keyboard en mooie, jazzy saxofoon op het einde creëren in
combinatie met de tekst een song gedrenkt in ironie. Op het fraaie
‘Lonesome Hunter’ smeekt hij zijn ex-vrouw zelfs om hem te
verlossen van de ban waar hij onderhevig aan is uit besef dat hij
een gevaar voor haar vormt.
Kirk Taylor en co. nemen u mee op een boeiende en integere reis
doorheen de gedachten van een gekwetste ziel die worstelt met zijn
demonen. De ijzingwekkende sfeer is echter zo uitputtend en beladen
dat het niet vanzelfsprekend wordt deze indrukwekkende trip
meerdere keren helemaal uit te zitten. Op het album staan ook drie
instrumentals die op zich niet slecht zijn, maar onnodig nog meer
spanning aan het album geven. Met andere woorden, iets teveel van
het goede.
Op 23 augustus speelt Timber Timbre samen met Murder gratis in
het Warandepark, Brussel, in het kader van Feeërieën georganiseerd
door AB Concerts.
http://www.timbertimbre.com/
http://www.myspace.com/timbertimbre
