Na een radiostilte van zes jaar is Timber Timbre terug met Lovage. Het is een nieuwe scène in een film noir van in mist gehulde warmedekentjespop, een genre waarin de groep zich al bijna vijftien jaar specialiseert. Al had het allemaal iets meer mogen zijn.
De naam Timber Timbre verwijst naar een vroege serie opnames die Taylor Kirk maakte in een houten hut in de bosrijke buitenwijken van Bobcaygeon, Ontario. Het naar dennenappels geurende universum dat Kirk daar creëerde, bevindt zich op het drielandenpunt van de verstrooide professorpop van Destroyer, de sinistere western blues van Micah P. Hinson en de aanstekelijke rockabily van Nick Waterhouse.
Kirk is daarenboven gezegend met een kenmerkende honingzoete bariton: Nick Cave min drie containerschepen sigaretten en whiskey, een stem die perfect past bij nummers die met de ene voet in de traditionele ballade staan en de andere in een parallel universum waar enkel Kirk de sleutels van heeft.
Op Lovage heeft de Canadees niet alleen zijn werkwijze verfijnd, maar weet hij ook vakkundig verschillende invloeden te combineren die anders onderling onverenigbaar lijken. Ennio Morricone-achtige spaghettiwesternklanken, behendige Americana en ijskoude blues vormen het behang en vasttapijt van Kirks muzikale huis. Naast Brian Wilson en Leonard Cohen zijn ook Dorothy Ashby, Alice Coltrane en Italiaanse zangers als Pino Daniele en Paolo Conte graag geziene gasten in Kirks muzikale cottage. “Ik zou niet zeggen dat ik als Lou Reed klink,” gooit hij nog een muzikaal blok op het vuur. “Maar ik streef ook naar de schraalheid die hij in zijn teksten en verhalen brengt.”
Lovage, alweer album nummer zeven, begint met het muzikaal vrolijke maar tekstueel confronterende “Ask The Community”: ”Do you want to see a dead body? Don’t you wanna see a dead body? Ask the community” Eens het lugubere ritueel doorlopen, is het tijd voor enige opluchting: ‘Isn’t it nice to feel better?’ wordt begeleid door een vrouwelijke engelenstem. De muzikale architectuur van “Mystery Street” is verrassend licht en zonnig, met luchtige gitaarlijnen, een fifties jukebox-piano verder aangedikt door een bubblegum achtergrondkoortje.
Saxofonist en allesblazer par excellence Colin Stetson, die opdook op verschillende van de vorige albums, is op Lovage niet van de partij. Het koper wordt gemist, maar de achtergrondkoorzang van het Voices Of Praise-gospelkoor (die u al hoorde bij Howe Gelb) maken verschillende warme refreinen – naast de eerste twee nummers ook in “Stops” – nog uitnodigender.
“Confessions Of Dr Woo” klinkt wat als een vergeten b-film. De lieflijke pianomelodie die de eerste helft van het nummer begeleidt, is zo sympathiek dat je de verontrustende teksten over Frankenstein en “Dr Jekyll’s Hyde” misschien mist. De abstracte keyboards in de tweede helft, een verzameling spookachtige geluiden die door Sun Ra van gene zijde naar Canada zijn geteleporteerd, drukken je echter met de neus op de feiten. ”There’s something weird about that dude”, zingt Kirk. Het lijkt bijna evident autobiografisch te zijn.
“Sugar Land” zou over drugsgebruik of losgeslagen consumentisme kunnen gaan, maar au fond is het Kirk die klaagt over zijn gebrek aan zelfbeheersing als het om zoete lekkernijen gaat. Het zorgt voor de meest Canadese aller lyrics: “Liquid gold confectionary, what’s inside the maple tree?” In het Timber Timbre-universum is dit allicht een van de grappigste nummers. Maar Kirk zegt dat hij niet kan stoppen met het eten van suiker en concludeert vervolgens: “Waarom zou ik?”
Na enkele jaren in Quebec en Texas te hebben doorgebracht, keerde Kirk in 2019 terug naar zijn geboortegrond in Ontario. Hij was net op tijd terug om de COVID-pandemie uit te zitten. “Ik verhuisde terug naar Ontario, waar ik was opgegroeid, een plek waar ik twintig jaar geleden vertrok en had gezworen er nooit meer naar terug te keren. “Holy Motors” is een eerbetoon aan “deze plek waar ik van houd en die ik haat, maar die ik ook graag haat”, zegt hij over de stad waar hij de lockdown doorbracht. “Maar het is een goede plek om vast te zitten.”
Het laatste nummer is “Lovage”, vermoedelijk vernoemd naar de plant die wij kennen als Franse selder, al zinspeelt Kirk duidelijk op iets diepers in de herhaling van ”barely held together just like everything else”. Acceptatie van een gebrekkige relatie, of misschien wel de hele menselijke conditie, hoe mooi ook.
Staan er miskleunen op Lovage? Dat niet. Maar het album klokt af op amper 33 minuten en daar moet de weinig interessante instrumental “800 Pristine Corpses” nog van af. Dat de tijd in Timber Timbreland is blijven stilstaan, is wat ons betreft geen punt. Zwartwitte portretten hebben een tijdloze schoonheid, maar na een pauze van zes jaar mocht het fotoboek toch wat dikker zijn en een aantal nieuwe perspectieven opleveren.